Βιαιοπραγίες και εξαναγκασμοί συνόδευαν τις καθημερινές εμπειρίες των υπηκόων του σουλτάνου, σ' ολόκληρη τη διάρκεια της Οθωμανικής κυριαρχίας. Ως το 18ο αιώνα, οι πολεμικές επιχειρήσεις των Οθωμανών σήμαιναν για τους πληθυσμούς που ζούσαν κοντά στον άξονα της πορείας του στρατεύματος την απαρχή μιας περιόδου ταραχής και καταστροφών. Εξαναγκάζονταν να συνεισφέρουν σε είδος και σε χρήμα στη συντήρηση του ασκεριού, να εργαστούν σε έκτακτες εργασίες, ενώ συχνά έβλεπαν τα σπίτια τους και τη σοδειά τους να καταστρέφονται από επιδρομές στρατιωτικών ομάδων. Την ώρα αυτών των επελάσεων η ζωή και η σωματική τους ακεραιότητα κινδύνευε από ασήμαντες αφορμές, γεγονός το οποίο ανάγκαζε ορισμένους να εγκαταλείπουν τις εστίες τους και τις δραστηριότητές τους. Στους κυνηγότοπους της Θράκης και της κεντρικής Ελλάδας, οι εξορμήσεις του σουλτάνου και της συνοδείας του έθεταν σε κίνδυνο τη ζωή των χωρικών. Μαρτυρίες χρονογράφων και ταξιδιωτών αναφέρουν περιστατικά, όπου αγρότες χρησιμοποιήθηκαν ως ζωντανά δολώματα για τα θηράματα. Σε κάποιες άλλες περιπτώσεις τους ανάγκαζαν να σχηματίσουν με τα σώματά τους ένα ζωντανό φράκτη γύρω από μια περιοχή με θηράματα. Σιγά-σιγά ο κύκλος έκλεινε και τα ζώα για να ξεφύγουν επιτίθεντο στους χωρικούς, πίσω από τους οποίους περίμεναν οι κυνηγοί, αποτελειώνοντας τραυματισμένα ζώα και ανθρώπους.
Στην Κωνσταντινούπολη, μετά τα μέσα του 17ου αιώνα, οι γενίτσαροι έλεγχαν πλέον μεγάλο τμήμα των βιοτεχνικών δραστηριοτήτων, τρομοκρατώντας και "προσφέροντας" αναγκαστικά την προστασία τους στις συντεχνίες της πόλης. Η κεντρική εξουσία, προσπαθώντας να αντιμετωπίσει τα προβλήματα που δημιουργούσαν, εγκαινίασε στα τέλη του αιώνα μια πολιτική εξορισμού τους από την πρωτεύουσα προς τις πόλεις της περιφέρειας. Εκεί, μην μπορώντας οι γενίτσαροι να εξασφαλίσουν τα εισοδήματά τους, συνασπίζονταν σε ένοπλες συμμορίες με αρχηγούς τους νταήδες. Τρομοκρατούσαν τις πόλεις και την αγροτική ενδοχώρα, κάνοντας επιδρομές και ζητώντας αυθαίρετους φόρους. Η δράση τους αυξανόταν σε περιοχές, όπου οι τοπικοί ηγεμόνες δε διέθεταν μικρούς στρατούς, ικανούς να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά τις συμμορίες. Οι επιδρομές των yamaks, όπως ονομάζονταν οι ένοπλες αυτές ομάδες, ήταν πηγή τρόμου για τους κατοίκους της υπαίθρου· κινδύνευε η ζωή και η περιουσία τους, ενώ τα περιθώρια αντίδρασής τους ήταν ελάχιστα έως μηδαμινά.