Ο Φειδίας, εκτός από τα αρχιτεκτονικά γλυπτά του Παρθενώνα φιλοτέχνησε και άλλα σημαντικά έργα που επηρέασαν καθοριστικά τους σύγχρονους και μεταγενέστερους γλύπτες. Ανάμεσά τους συγκαταλέγονται τα χρυσελεφάντινα λατρευτικά αγάλματα του Δία στην Ολυμπία και της Αθηνάς Παρθένου στην Ακρόπολη. Το άγαλμα αυτό είχε ύψος μαζί με τη βάση του 11,5 μέτρα και για την κατασκευή του χρησιμοποιήθηκε πάνω από ένας τόνος σφυρήλατου χρυσού. Μετά την τοποθέτησή του στο σηκό, το 438 π.X., μια μεγάλη αλλά ρηχή υδατοδεξαμενή λαξεύτηκε στο δάπεδο μπροστά του. Η υγρασία ήταν απαραίτητη για τη συντήρηση του ξύλινου πυρήνα και η αντανάκλασή του στην υδάτινη επιφάνεια εντυπωσιακή. Τη βάση του αγάλματος κοσμούσε παράσταση του μύθου της Πανδώρας. Στην περιφέρεια των σανδαλιών της εικονιζόταν Κενταυρομαχία. Την ασπίδα της θεάς κοσμούσε εσωτερικά παράσταση Γιγαντομαχίας και εξωτερικά Αμαζονομαχίας. Λέγεται μάλιστα ότι ο Φειδίας είχε πλάσει δύο μορφές της Αμαζονομαχίας ως πορτρέτα του Περικλή και του εαυτού του, πράγμα που αποτέλεσε σκάνδαλο για την εποχή. Στο δεξί της χέρι, που ακουμπούσε σε μικρό κίονα, η Aθηνά κρατούσε Νίκη. Το κράνος της είχε τρία λοφία στηριγμένα σε σφίγγα και πήγασους.

Ο Πολύκλειτος ο Αργείος ήταν μαζί με το Φειδία ο σημαντικότερος γλύπτης της εποχής αυτής. Κατασκεύασε και αυτός χρυσελεφάντινα αγάλματα όπως εκείνο της Ήρας για το Ηραίο του Άργους. Η σημαντικότερη προσφορά του όμως ήταν η μελέτη των αναλογιών και των συμμετριών του ανθρώπινου σώματος, που περιέγραψε στο σύγγραμμά του ο Κανών. Η επίδραση αυτού του έργου καθώς και των γλυπτών του ήταν καθοριστική για τους επόμενους αιώνες. Το έργο στο οποίο εφάρμοσε τις θεωρητικές του παρατηρήσεις ήταν ο Δορυφόρος, ο οποίος γι' αυτό συχνά αποκαλούνταν "Κανόνας". Ένα άλλο δημοφιλές έργο του, γνωστό από αντίγραφα, ήταν ο Διαδούμενος.