Τα οπτικά και ηχητικά μέρη της ιστορικής πληροφορίας δεν αποτελούν απλώς αισθητική και ψυχολογική διαφυγή από το κειμενικό βάρος ενός ιστορικού έργου, αλλά είναι άμεσοι φορείς πληροφορίας, η επιλογή και χρήση των οποίων υπόκειται σε κανόνες εξίσου λεπτομερείς και ακριβείς με εκείνους που διέπουν τη συγγραφή των κειμένων. Υπηρετούν τον ίδιο στόχο και σε ορισμένες περιπτώσεις με μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα. Το ίδιο ισχύει για τα σχέδια, τις αναπαραστάσεις και τις οπτικές αποδόσεις. Η σχεδιαστική αναπαράσταση ενός κατεστραμμένου οικοδομήματος ή η οπτική απόδοση των κινήσεων των διαφόρων τμημάτων του στρατού στη διάρκεια μιας μάχης ενδέχεται (και συχνά συμβαίνει), εκτός από οικονομία στις περιγραφές, να προσφέρουν πραγματικά ακριβέστερη, πλουσιότερη και περισσότερο εύληπτη πληροφορία.



 Όσο δε για τα ηχητικά παραδείγματα, ο γραπτός λόγος απλώς αδυνατεί να τα υποκαταστήσει (π.χ. πώς ηχεί το κλειδοκύμβαλο ή ποιο ήταν το ηχητικό περιβάλλον σε μια πολιτική διαδήλωση). Όσο πλουσιότερο, περισσότερο καίριο και πολύμορφο είναι το οπτικοακουστικό υλικό που ενσωματώνεται σε ένα έργο, τόσο αυξάνεται η εμβέλεια και η πιθανότητα ορθής πρόσληψης της πληροφορίας του. Συχνά ωστόσο η αναπαράσταση ενός κατεστραμμένου έργου και η οπτική απόδοση ενός φαινομένου δεν είναι παρά η σύγχρονη οπτική ερμηνεία άλλων προγενέστερων κειμενικών πηγών. Γι’ αυτό άλλωστε τα όρια μεταξύ των αδιαμφισβήτητων στοιχείων και της αληθοφανούς συμπλήρωσης ή ερμηνείας τους οφείλουν να παραμένουν διακριτά (κανόνες ιστορικής και πολιτισμικής οπτικοποίησης).