Το ακόντιο ήταν αγώνισμα που είχε άμεση σχέση με την καθημερινή ζωή των αρχαίων Ελλήνων, καθώς υπήρξε επινόηση του πολέμου και του κυνηγιού. Το ακόντιο που χρησιμοποιούσαν οι αθλητές ήταν ένα ξύλινο κοντάρι, με μήκος ίσο περίπου με το ύψος ενός ανθρώπου. Είχε τη μία του άκρη μυτερή, για να μπορεί να καρφώνεται στο στόχο και ήταν ελαφρύτερο από αυτό που χρησιμοποιούσαν οι πολεμιστές. Η κυριότερη διαφορά ανάμεσα στο αρχαίο και το σύγχρονο ακόντιο είναι ότι οι αθλητές της αρχαίας Ελλάδας προσάρμοζαν την "αγκύλη", μια λωρίδα δέρματος που σχημάτιζε βρόχο, δηλαδή θηλιά, στο κέντρο βάρους του ακοντίου. Υπήρχαν δύο μορφές ρίψης ακοντίου: η ρίψη ακοντίου στη μεγαλύτερη απόσταση και η ρίψη του σε προκαθορισμένο στόχο. Ο ακοντιστής έπρεπε να διαθέτει σταθερό μάτι, δυνατό χέρι και ευλυγισία.