Το άθλημα του άλματος συνδέεται με την αρχαία ελληνική πολεμική τέχνη. Αντίθετα με το σύγχρονο άλμα, όπου ο μόνος εξοπλισμός είναι τα παπούτσια του άλτη, οι αθλητές στην Αρχαιότητα χρησιμοποιούσαν λίθινα ή μολυβένια βάρη, που ονομάζονταν "αλτήρες". Οι αλτήρες είχαν διάφορα σχήματα και χρησιμοποιούνταν ως μέσο αύξησης της απόστασης ενός άλματος. Σε σύγκριση με το σύγχρονο άλτη, ο αρχαίος αποκτούσε επιτάχυνση τρέχοντας και κουνώντας μπρος πίσω τους αλτήρες. Κρατούσε τους αλτήρες μέχρι τη στιγμή του άλματος, οπότε τους πετούσε πίσω και προσγειωνόταν στο έδαφος, με τα πόδια κλειστά. Ο καλός άλτης έπρεπε να αποκτήσει μεγάλη ταχύτητα μέσα στην περιορισμένη απόσταση του διαδρόμου και να διαθέτει δύναμη, ώστε να εκτιναχθεί όσο το δυνατόν μακρύτερα. Απαραίτητος ήταν επίσης ο καλός συντονισμός χεριών, ποδιών και αλτήρων.