Γράμμα από την Αστυπάλαια

Αγαπημένα μου ΙΜΕάκια, πολύ ζηλεύω που δεν μπορώ να πάρω μέρος στο διαγωνισμό μας, αφού ανήκω στους διοργανωτές του. Αυτό, όμως, δε με εμποδίζει να σας γράψω δυο λόγια για το νησί που ερωτεύτηκα, εεε...επισκέφτηκα φέτος το καλοκαίρι και για τον ξεχωριστό αρχαιολογικό του χώρο, που με μάγεψε.
Σε αυτή την καρτ ποστάλ εικονίζεται η Χώρα της Αστυπάλαιας. Ανοίξτε το χάρτη της Ελλάδας και ψάξτε στο νοτιανατολικό Αιγαίο, κοντά στην Αμοργό. Βλέπετε ένα νησάκι, ίδιο πουλί με τις φτερούγες του ανοιγμένες; Πώς είπατε; Με πεταλούδα μοιάζει περισσότερο; Ε, δε θα τα χαλάσουμε τώρα! Αυτή είναι η Αστυπάλαια. Στέκεται καμαρωτή στη μέση, θαρρείς, του θαλασσινού ποταμού, που χωρίζει τις Κυκλάδες από τα Δωδεκάνησα. Επισήμως, πάντως, ανήκει στα Δωδεκάνησα. Μινωίτες, Δωριείς, Βυζαντινοί, Φράγκοι, Τούρκοι, Ιταλοί έγραψαν τη μακραίωνη ιστορία της. Στις 7 Μαρτίου του 1948 ξανάγινε ελληνική, αφού παραχωρήθηκε στην πατρίδα μας μαζί με τα υπόλοιπα Δωδεκάνησα. Το Κάστρο της Αστροπαλιάς, που -όπως λέει και το παραδοσιακό τραγούδι- "έχει κλειδί και κλειδώνει" για να μην φανερώνει τα όμορφα κορίτσια του, χτίστηκε την εποχή της Ενετοκρατίας. Πρώτος ιδρυτής και ιδιοκτήτης του ήταν ο ευγενής Ιωάννης Κουιρίνι. Η οικογένεια Κουιρίνι είχε υπό την κυριότητά της την Αστυπάλαια για 300 περίπου χρόνια! Αργότερα, όταν πια έπαψε να υπάρχει κίνδυνος πειρατικών επιδρομών, ο οικισμός που υπήρχε μέσα στο Κάστρο "ξεμύτισε" και αναπτύχθηκε γύρω του. Έτσι, σήμερα το Κάστρο θυμίζει κερασάκι σε μια...τούρτα, που αποτελείται από γραφικά, κατάλευκα σπίτια γεμάτα ανοιχτόκαρδους ανθρώπους!

Σας φιλώ,
Άρτεμις