Θείος Περικλής, ο αρχιτέκτονας!
Είχε παλιά το θέατρο ένα δικό του σπίτι,
ή μια γωνιά ζητιάνευε σαν το φτωχό σπουργίτι;
Πού κατοικούν η έμπνευση κι οι ρόλοι οι μεγάλοι;
Σε παταράκι ξύλινο ή σε μεγάρου αγκάλη;
Σε κάποιου Θέσπη ανέβηκα το φροντισμένο Άρμα
και ήταν η παράσταση, φίλοι μου, σκέτο θαύμα!
Από την αρχαιότητα ως τα δικά μας χρόνια
σε κτήρια περίτεχνα, σε μαρμαρένια αλώνια,
άλλοτε πλάι στο κοινό κι άλλοτε μακριά του,
έλεγε κάθε ηθοποιός τα λόγια τα δικά του.
Τι άρεσε περισσότερο τάχα στους θεατές;
Τι αγωνίες είχαν της παράστασης οι συντελεστές;
Σκέψου, συζήτησε, γράψε και δες!
Εξερεύνησε όλες τις τέχνες τις καλές!

Ιάσονας, ο σκηνογράφος!
Ο ρόλος που μου ανέθεσαν έχει πολύ ζουμί,
μα πρέπει και το σκηνικό κάτι κι αυτό να πει
Τους θεατές μας τους καλούς να παίρνει απ’ το χεράκι,
στου έργου την υπόθεση να πάνε ταξιδάκι!
Τη φαντασία σαν μέλισσα γλυκά να την κεντρίζει,
με χρώματα, με σχήματα το χώρο να ορίζει.
Αρχαία ελληνική σκηνή, ρωμαϊκή αρένα;
Κάστρα μες στο Μεσαίωνα που αρέσουνε σ’ εμένα;
Διάλεξε τόπο κι εποχή, σ’ Ανατολή ή Δύση
κι ο σκηνογράφος θα σου βρει την ταιριαστή τη λύση!
Ο νους του θα μηχανευτεί, τα χέρια θα σχεδιάσουν,
του θεάτρου το μικρόκοσμο απ’ την αρχή θα πλάσουν!

Δανάη, η μουσικοσυνθέτρια!
Ήχοι, μελωδίες, ρυθμοί,
στου θεάτρου τη σκηνή,
δίνουν στο λόγο νοστιμιά
και μας γλυκαίνουν την καρδιά.
Άκου τους ηθοποιούς τους νέους
Και τους προγόνους τους αρχαίους.
Με την κωμωδία, το δράμα
η μουσική είναι αντάμα!
Στην όπερα λίγο φωνάζει
κι όλον τον κόσμο συναρπάζει.
Στο μιούζικαλ δες πώς χορεύει,
τα βήματά της δεν μπερδεύει!
Κι ο ηθοποιός όταν μιλάει
δε μοιάζει σαν να τραγουδάει;
Ανάσα, ψίθυρος, λυγμός,
κραυγή, σιωπή, αναστεναγμός,
μήπως δεν είναι και αυτά
των ήχων τα πολλά παιδιά;

Άρτεμις, η υπεύθυνη φωτισμού!
Είναι ένα θέατρο η ζωή, λένε συχνά οι παππούδες,
το φως της όλους μάς τραβά, όπως τις πεταλούδες...
Σε μια καλή παράσταση, κρυμμένοι οι φωτιστές,
σπουδαίο ρόλο παίζουνε, σαν πρωταγωνιστές!
Σκοτάδι, φως μοιράζουνε σε πράγματα, σ' ανθρώπους,
με σκιές και λάμψεις φτιάχνουνε παραμυθένιους τόπους! Κεριά, πολυέλαιοι, προβολείς, σποτάκια, ανακλαστήρες,
συστήματα περίπλοκα ως και απλοί λαμπτήρες, φτιάχνουν ατμόσφαιρα, ξεγελούν, μυστήριο σκορπίζουν
στους θεατές τα μυστικά του θεάτρου ψιθυρίζουν!
Μάθε τα πάντα για τα φώτα της ράμπας,
παίξε το ρόλο μιας... άτακτης λάμπας!

Τηλέμαχος, ο ενδυματολόγος!
Στο καμαρίνι μου όταν μπω,
σαν τον παλιάτσο σκουντουφλώ!
Σωρός φορέματα, καπέλα,
μπότες, σακάκια, μια ομπρέλα,
κάλτσες, φουφούλες, περουκίνια,
παλτά, γραβάτες, και σκαρπίνια,
ένα χνουδάτο παπιγιόν,
τα συνολάκια τα σινιόν,
άδεια καρέκλα δεν αφήνουν
κι όλους τους ρόλους τέλεια ντύνουν!
Δώσ’ μου μια περικεφαλαία,
κοίτα πόσο μου πάει ωραία!
Μια λεοντή αν θα φορέσω,
τον Ηρακλή ευθύς θα παίξω!
Φωνάξτε τον ενδυματολόγο,
έχει τον τελευταίο λόγο!

Έκτορας, ο σκηνοθέτης!
Κάθε ορχήστρα έχει μαέστρο
και στο θέατρο, για βρες το,
ποιος την παράσταση διευθύνει
και οδηγίες σ' όλους δίνει;
Κάτσε, σήκω, κλάψε, βήξε
γέλα, τα δοντάκια δείξε,
το ρόλο σου υποστήριξε,
το θίασόμας στήριξε!
Τα λόγια σου μάθε καλά,
το θέατρο θέλει δουλειά.
Το κορμί σου κράτα ίσιο
και το βλέμμα αετίσιο!
Δείξε πώς νιώθει η ψυχή σου,
εκφράσου μ' όλο το κορμί σου.
Θυμήσου τι έκανες παιδάκι,
κύλησε σαν το ποταμάκι...
Ο σκηνοθέτης σαν μιλά,
ο θίασος είναι όλος αυτιά!

Φρίξος, ο μάγος του μακιγιάζ!
Πού έκρυψες τα βαφτικά μου;
Ωχ, χάλασε το μακιγιάζ μου!
Δε μοιάζω με ναζιάρα γάτα,
μα με χωριάτικη σαλάτα.
Φέρτε μου σκόνες φυσικές
για του προσώπου τις βαφές.
Λάδι να βάλω στα μουστάκια,
για να γυαλίζουν σαν αστράκια!
Μήπως μια μάσκα να φορέσω
το ρόλο μου πριν βγω να παίξω;
Στο πι και φι να υποδυθώ,
ποντικομούρη στρατηγό
ή μήπως το γενναίο Ρωμαίο,
το παλικάρι το ωραίο;
Αν έπαιζα μια Βενετσιάνα
την όμορφη δόνα Τζοβάννα,
θα είχα χείλη κοραλλένια
και μια πλεξούδα χρυσαφένια!
Στο θέατρο κι εσείς πριν βγείτε,
βαφτείτε, μεταμορφωθείτε!