«Τα νέα του Ελληνικού Κόσμου»

Να δημιουργείς, να δημιουργείς αυτή είναι η αξία της ζωής. Γκαίτε Η ρήση αυτή ήταν και το «πιστεύω» και η κινητήριος δύναμη του Λάζαρου Εφραίμογλου. Σε όλη του τη ζωή δε σταματούσε να θέτει νέους στόχους, να προχωρά μπροστά, περνώντας από τη μία δραστηριότητα στην άλλη, χωρίς να υποκύπτει στις δυνάμεις της αδράνειας που φθείρουν και εξασθενίζουν τη δυναμική της εξέλιξης. Γεννημένος στην Αθήνα το 1932 από γονείς πρόσφυγες από τη Σπάρτη Πισιδίας, έφερε μέσα του το ανήσυχο πνεύμα του Μικρασιάτη, αυτό που πυροδοτούσε την πολύπλευρη δράση του. Διακρίθηκε στην οικονομική ζωή της χώρας, περνώντας από διάφορους επιχειρηματικούς τομείς -από την υφαντουργία και τις κατασκευές έως τον τραπεζικό τομέα- ασχολήθηκε με τα κοινά, όχι με διάθεση πλουτισμού αλλά προσφοράς, και συνέβαλε τα μέγιστα στην πολιτιστική ζωή με τη δημιουργία του Ιδρύματος Μείζονος Ελληνισμού. Το συγκρότημα αυτό, με τις πολυσχιδείς του δράσεις και ιδιαίτερα με τις πρωτοποριακές εφαρμογές προηγμένης διαδικτυακής τεχνολογίας, αναπαραστάσεις εικονικής πραγματικότητας -όπου η συμβολή του γιου του Δημήτρη υπήρξε καθοριστική- εμπλούτισε και ανύψωσε το ελληνικό πολιτιστικό γίγνεσθαι. Η σημασία του αναπόφευκτα έφερε σε δεύτερη μοίρα, πολλές -και συχνά άγνωστες- άλλες προσφορές του, πάντα με την ενθάρρυνση της συζύγου του Ουρανίας για έργα κοινωνικής, εθνικής και πολιτιστικής σημασίας. Η πορεία του ως επιχειρηματία ξεκινά από την υφαντουργία -έναν κλάδο που είχαν διαπρέψει οι κάτοικοι της Πισιδίας- από την οικογενειακή επιχείρηση 3 ΑΛΦΑ. Στη συνέχεια, πέρασε στις κατασκευές, όπου και διακρίθηκε ιδιαίτερα, και στον τραπεζικό τομέα, δημιουργώντας μαζί με τον Ντίνο Καψάσκη την Τράπεζα Εργασίας, μία πρωτοποριακή τράπεζα-υπόδειγμα βασιζόμενη στην πολυσχιδή ανάπτυξη, την αξιοκρατία και την αποτελεσματικότητα. Μεγάλο κεφάλαιο στη σταδιοδρομία του αποτέλεσε το Εμπορικό και Βιομηχανικό Επιμελητήριο Ελλάδος (ΕΒΕΑ), στο οποίο διετέλεσε Γενικός Γραμματέας (1974-1977), Αντιπρόεδρος (1977-1978) και Πρόεδρος (δύο θητείες από το 1978 μέχρι το 1987). Πίστευε στις εξαγωγές ως μοχλό οικονομικής ανάπτυξης ενός τόπου και έδωσε μεγάλη σημασία στη συνεργασία φορέων του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα για το σωστό σχεδιασμό αυτής της δράσης. Άλλωστε, στη διάρκεια της επιμελητηριακής του θητείας πραγματοποιήθηκαν περισσότερες από σαράντα επιχειρηματικές αποστολές, που κάλυψαν, εκτός από τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τις Αραβικές χώρες, χώρες στην Άπω Ανατολή, την Αυστραλία, τη Βόρεια και Νότια Αμερική. Στην πολιτική ζωή, εκλέχθηκε δύο φορές βουλευτής, το 1989 και το 1990. Στο σύντομο χρονικό διάστημα αυτό (από το 1989 έως το 1993) έδρασε δημιουργικά, όχι μόνο με τις προτάσεις του στο Κοινοβούλιο, αλλά και με την δραστήρια παρουσία του στο Συμβούλιο της Ευρώπης. Η, ασυνήθης -για τα ελληνικά δεδομένα- εκλογή του ως Αντιπροέδρου του Συμβουλίου της Ευρώπης, υπήρξε επιστέγασμα της ενεργούς του συμμετοχής στις εργασίες και τις πρωτοβουλίες του διεθνούς κοινοβουλευτικού οργάνου, η οποία στερέωσε φιλίες και συμμαχίες πολύτιμες για τις ελληνικές υποθέσεις. Αναγνωρίζοντας την προσφορά του το Συμβούλιο της Ευρώπης τον ανακήρυξε ισόβιο μέλος του στις 29 Ιανουαρίου 1994. Με τον Πρόεδρο του Συμβουλιου της Ευρώπης κ. M. Martinez. Όμως από την πολιτική αποχώρησε απογοητευμένος από το πελατειακό σύστημα, πηγή προβλημάτων της νεοελληνικής κοινωνίας. Πίστευε στις αρχές του φιλελευθερισμού, στη δύναμη της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και στο κέρδος ως μηχανισμό που κινητοποιεί τα άτομα να παράγουν ιδέες, να εργαστούν αλλά και να συνεργαστούν. Ο ίδιος ζούσε με δωρική λιτότητα. Το ενδιαφέρον του για την εξέλιξη της κοινωνίας, η ενεργός κοινωνική του προσέγγιση βρήκε έκφραση τόσο σε φιλανθρωπικό έργο όσο και σε συλλογικές δράσεις και πρωτοποριακές ιδέες για την ενίσχυση του πολιτισμού, της παιδείας και της ιστορικής παράδοσης στην Ελλάδα. Σημαντικότερο έργο του -έργο ζωής- το Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού, το οποίο ίδρυσε το 1993 μαζί με την οικογένειά του, τη σύζυγό του Ουρανία και το γιο του Δημήτρη, με αρχική δωρεά το μεγαλύτερο μέρος της περιουσίας του. Το όραμά του για τη δημιουργία ενός χώρου που θα αναπαριστάνεται με σύγχρονα τεχνολογικά μέσα, η ιστορική πορεία του Ελληνισμού, το υλοποίησε με όλες του τις δυνάμεις και το υπηρέτησε με πάθος μέχρι το τέλος της ζωής του... «Κανένας δεν ξέρει πότε ο καλός σπόρος θα αποδώσει καρπούς. Αργά ή γρήγορα, όμως, κάποτε οι καρποί αυτοί θα έρθουν», συνήθιζε να λέει συχνά ο ίδιος, ένα μήνυμα-παρακαταθήκη για τους συνεχιστές του δικού του έργου. ... Κι αν είναι πλήθος τ’ άσκημα, κι αν είναι τ’ άδεια αφέντες, φτάνει μιά σκέψη, μια ψυχή, φτάνεις εσύ, εγώ φτάνω. Να δώσει νόημα στων πολλών την ύπαρξη, ένας φτάνει... Κ. Παλαμάς Περισσότερες πληροφορίες: www.ime.gr/le