Είπαν για τον Λάζαρο Εφραίμογλου		26 Απριλίου 2013
Μαρίνα Εφραίμογλου, Γραμματέας Δ.Σ. ΙΜΕ Ο Λάζαρος, εκτός από θείος μου, ήταν και ο νονός μου. Σαν παιδί πολλές φορές κλήθηκα να τον μοιραστώ με τα αδέλφια μου και, σαν παιδί τότε, στεναχωριόμουνα γιατί έχανα την αποκλειστικότητα από κάτι πολύτιμο, μα κυρίως γιατί δεν καταλάβαινα πως η αγάπη του μπορεί να έφτανε και για μένα και για τα τέσσερα αδέλφια μου. Χρόνια μετά τα αδέλφια μου και εγώ καταλάβαμε ότι το μήνυμα του Λάζαρου σε εμάς, στην οικογένειά του και στην ευρύτερη οικογένεια του, την κοινωνία είναι ότι το πολυτιμότερο δώρο που ο άνθρωπος έχει να προσφέρει είναι αυτό ακριβώς το απλόχερο, το γενναιόδωρο, το χωρίς όρια μοίρασμα της αγκαλιάς και της αγάπης. Η αγάπη, όταν ξεπηδάει από το πιο ειλικρινές, βαθιά σταλαγμένο ενδιαφέρον για τον συνάνθρωπο όχι μόνο επαρκή αλλά γίνεται δύναμη δημιουργίας και βλασταίνει πολύτιμους καρπούς που και αυτοί με την σειρά τους πολλαπλασιάζονται. Αυτή ήταν και η ζωή του νονού μας. Μια ζωή έμπρακτα αφιερωμένη στο αγαπάτε αλλήλους. Αυτή είναι η μεγαλύτερη παρακαταθήκη του, γι αυτό είναι που θάθελε όχι μόνο να τον θυμόμαστε, αλλά κυρίως να μας εμπνέει στη ζωή και στη δράση μας. Η αγάπη με τη σύζυγό του Ουρανία: ένα ζευγάρι τόσο δοσμένο και αφιερωμένο ο ένας στον άλλο που δύσκολα μπορούσες να διακρίνει τα όρια της πορείας του ενός από την πορεία του άλλου. Η αγάπη του για τον μονάκριβο παιδί του, τον Δημήτρη: η συμπύκνωση της αγάπης του για όλο τον κόσμο σε ένα πρόσωπο. Η αγάπη του για τα εγγόνια του: Λάζαρο, Βασιλική και Ουρανία πηγή ενέργειας γι αυτόν και για αυτά πηγή αισιοδοξίας, δύναμης και εμπιστοσύνης. Με τον πατέρα μου Μηνά και την αδελφή τους Ερατώ: η αγάπη του ενός για τον άλλο: έμπρακτη αυταπάρνηση και απέραντη αφοσίωση. Η αγάπη του για όλα εμάς τα ανήψια του: Ο Λάζαρος ήταν ένας ουσιαστικός δεύτερος πατέρας, έτοιμος να μοιραστεί και να συμπαρασταθεί στις χαρές μας και στις λύπες μας. Με μια ζεστή, τεράστια αγκαλιά ανοιχτή και ένα χαμόγελο αισιοδοξίας που έκανε τα μάτια του να λάμπουν και που έδινε πίστη και δύναμη ότι στο τέλος του δρόμου, όσο δύσκολος, πάντα υπάρχει φως. Η αγάπη του για την κοινωνία: Αγάπη που εκπορευόταν από τη βαθιά πίστη του ότι ο ίδιος ήταν απλά ένας διαχειριστής των δώρων του Θεού, πνευματικών και υλικών. Αγάπη που ήταν το κίνητο γα να τα πολλαπλασιάσει και να τα διαθέσει στην κοινωνία. Αγάπη που βαθιά κατανοούσε ότι γιατρεύεις τον εαυτό σου όταν γιατρεύεις τους άλλους. Ο νονός μας πάντα έλεγε ότι η ζωή που αξίζει να ζήσει κανείς είναι η ζωή της προσφοράς προς το συνάνθρωπο και το κοινωνικό σύνολο και την αγάπη για τη χώρα του, την Ελλάδα. Πέρα από το βαθύ πόνο που δεν θα τον ξαναδώ, που δεν θα μοιραστούμε τα όνειρα και τα σχέδιά μας, νιώθω γαλήνη στην καρδιά μου και μεγάλη ευγνωμοσύνη γιατί είχα την τύχη να παρακολουθήσω από κοντά και να είμαι μέρος μιας ζωής που πραγματικά άξιζε να την ζήσει κανείς. Και η μοναδική ευχή όλων μας, γνωρίζοντας ότι αυτή θα ήταν και η δική του ευχή αυτή η ζωή να εμπνεύσει και να βρει κι άλλους μιμητές και το έργο του να υποστηριχθεί με το ίδιο πάθος με το οποίο ο ίδιος το δημούργησε για να συνεχίσει να δίνει καρπούς.
Προηγούμενη ομιλία	•	Επόμενη ομιλία