Τα αναγνωστικά
αυτά εγκαινιάζουν μια νέα αντίληψη του διδακτικού βιβλίου ως παιδευτικού
εργαλείου. Πέτυχαν να είναι ιδαίτερα ελκυστικά για το μικρό μαθητή απεικονίζοντας
την οικεία του πραγματικότητα, με ζωηρή εικονογράφηση, γραφή ελκυστική,
ενώ εγκαταλείφθηκε ο στόμφος και ο διδακτισμός των προηγούμενων σχολικών
εγχειριδίων.
Η πρόθεση βέβαια όσον αφορά το δημοτικό είναι και πάλι εμφανής: Να κατασταθεί
ένα πραγματικό σχολείο, όπου θα προσφέρονταν γνώσεις και θα καλλιεργούνταν
νοοτροπίες που θα επέτρεπαν μακροπρόθεσμα στις μεγάλες μάζες του πληθυσμού
να αποκτήσουν εφόδια για τη ζωή και επίγνωση του ρόλου τους στην κοινωνική
δομή.
Μετά τις εκλογές του '20, όταν επανήλθαν στην εξουσία οι αντιβενιζελικοί,
η "Επιτροπεία προς εξέτασιν της γλωσσικής διδασκαλίας των δημοτικών
σχολείων", που ιδρύθηκε τότε, θα εισηγηθεί έως και την καύση των μεταρρυθμιστικών
βιβλίων! Τον Ιούλιο του 1921, η Βουλή θα ψηφίσει νόμο που θα επαναφέρει
τα πριν από το 1917 αναγνωστικά βιβλία κι έτσι θα κλείσει η μεταρρυθμιστική
εκπαιδευτική προσπάθεια, με επαναφορά σε ό,τι ίσχυε πριν χωρίς καμιά καινούργια
πρόταση.
Γενικά, παρατηρούμε ότι η όλη μεταρρυθμιστική προσπάθεια περιορίστηκε
στο δημοτικό και μάλιστα στις μικρότερες τάξεις του, ενώ οι άλλες βαθμίδες
δε μεταβλήθηκαν ουσιαστικά.
Πάντως στο χώρο της διδασκαλικής εκπαίδευσης έχουμε ίδρυση Διδασκαλείων,
απ' όπου θα αποφοιτήσουν εκπαιδευτικοί ειδικοί στη διδασκαλία μαθημάτων
τεχνικών, σωματικής αγωγής και ξένων γλωσσών.
Στην ανώτατη βαθμίδα δε σημειώνονται αλλαγές στη φυσιογνωμία ή στη λειτουργία
του Πανεπιστημίου, ενώ υπάρχει μια στροφή του ενδιαφέροντος σε νέες πρακτικότερες
κατευθύνσεις. Αναδιοργανώνεται το "Σχολείο των Βιομηχάνων Τεχνών",
μετονομάζεται σε "Εθνικό Μετσόβειο Πολυτεχνείον" και γίνεται
ισότιμο με το Πανεπιστήμιο. Ιδρύθηκε το Χημικό Τμήμα στο Πανεπιστήμιο (1919),
η "Ανωτέρα Γεωπονική Σχολή" και η "Ανωτάτη Σχολή Εμπορικών
Σπουδών" (1920).
|