Μοναδική περίπτωση στα ελληνικά γράμματα αποτελεί η ιδιότυπη ποίηση του αλεξανδρινού ποιητή Κωνσταντίνου Καβάφη.

Με υψηλή αντίληψη για τη λυτρωτική λειτουργία της ποίησης από μια αλλοτριωτική πραγματικότητα, αντιμετωπίζει και αυτός, αλλά με ένα δικό του τρόπο το κοινό για την εποχή θέμα του νικημένου ανθρώπου, της μοναξιάς και της ματαιότητας. Με έντονο το αίσθημα μιας βαθύτατης ανθρώπινης αξιοπρέπειας και υπερηφάνειας, εκφράζει με έναν ιδιάζοντα ποιητικό λόγο την παρακμή του πολιτισμού μας. Διαλέγοντας από τους μύθους του ελληνιστικού παρελθόντος, εποχής μετάβασης και σύγχυσης, που επιτρέπει αναλογίες με τη σύγχρονή του παρακμή, αλλά και του ελληνορωμαϊκού, σπανιότερα και του βυζαντινού, μιλά για τις ανησυχίες του και το ανθρώπινο πεπρωμένο. Τα ποιήματά του διακρίνονται σε ιστορικά, φιλοσοφικά και ηδονικά. Η γλώσσα του, ανάμικτη από λόγιους και λαϊκούς τύπους δίνει το μοναδικό τόνο σε αυτή την ποίηση.
Το έργο του Καβάφη, που άνοιξε ένα νέο δρόμο στην ποίηση από κάθε άποψη, απορρίφθηκε ή απλώς αγνοήθηκε από τους συγχρόνους του και τους λίγο μεταγενέστερους για να "ανακαλυφθεί" αργότερα και να βρει τη θέση του στην παγκόσμια ποιητική δημιουργία.