Μετά την ανακωχή του Μούδρου ο πρωθυπουργός Ελευθέριος Βενιζέλος, επικεφαλής της ελληνικής διπλωματικής αποστολής, προσπάθησε στο Παρίσι, όπου άρχιζε το Συνέδριο της Ειρήνης,

να προωθήσει τις ελληνικές επιδιώξεις. Την πρώτη επίσημη προβολή των ελληνικών διεκδικήσεων αποτέλεσε το Υπόμνημα των εθνικών διεκδικήσεων της Ελλάδας που συντάχθηκε το Δεκέμβριο του 1918 και υποβλήθηκε στο Ανώτατο Συμβούλιο των Συμμάχων Δυνάμεων τον Ιανουάριο του 1919.

Ο Βενιζέλος ζητούσε με αυτό την προσάρτηση στην Ελλάδα της Βορείου Ηπείρου, της Θράκης, της Δωδεκανήσου και μιας ζώνης στη Μικρά Ασία. Η ζώνη αυτή οριζόταν βόρεια από τη γραμμή που ξεκινά απέναντι από την Τένεδο και νότια απέναντι από το Καστελόριζο, ενώ το λιμάνι της Πανόρμου εξασφάλιζε την έξοδο στη θάλασσα του Μαρμαρά. Η Κωνσταντινούπολη και τα Στενά θα συναποτελούσαν διεθνές κράτος.

Τα επιχειρήματα του Βενιζέλου στηρίζονταν στην πληθυσμιακή υπεροχή του ελληνικού στοιχείου στις διεκδικούμενες περιοχές. Στην περιοχή της Μικράς Ασίας κατοικούσαν 818.221 Έλληνες και στα νησιά Ίμβρο και Τένεδο άλλοι 11.877, αριθμοί που προέκυπταν από στατιστική του Πατριαρχείου το 1912. Για τους ελληνικούς πληθυσμούς που δεν κατοικούσαν στη διεκδικούμενη περιοχή ο Βενιζέλος πρότεινε την ανταλλαγή τους με τους μουσουλμάνους της ζώνης που θα δινόταν στην Ελλάδα.