Μία παράσταση είναι πάντα αφορμή για ένα γοητευτικό ταξίδι. Ένα ταξίδι γνώσης, μια περιπέτεια αναζήτησης καινούργιων εμπειριών, αλλά και μια δοκιμασία, γιατί ποτέ δεν ξέρεις εκ των προτέρων που θα σε βγάλει αυτό το ταξίδι. Αν η έμπνευση θα σε οδηγήσει στα σωστά μονοπάτια. Αν οι ανθρώπινες σχέσεις θα λειτουργήσουν στο σωστό χρόνο για τη δημιουργία ενός αξιόλογου καλλιτεχνικού αποτελέσματος και αν στο τέλος θα είμαστε όλοι ευχαριστημένοι και περήφανοι για το ότι καταφέραμε να δώσουμε σάρκα και οστά σε μια ιδέα και μια συλλογική επιθυμία.

Τώρα -εκ των υστέρων- που αναφέρομαι στην εμπειρία της παράστασης για τον εορτασμό των δέκα χρόνων του «Ελληνικού Κόσμου», θέλω να δηλώσω χωρίς κανένα ενδοιασμό ότι ήταν μια εμπειρία εξαιρετική! Γνώρισα τις δραστηριότητες του Ιδρύματος Μείζονος Ελληνισμού και του «Ελληνικού Κόσμου» και εντυπωσιάστηκα! Συνάντησα τους ανθρωπους που εργάζονται σε αυτό το χώρο και γοητεύτηκα από την προθυμία και την ευγένειά τους! Συνεργάστηκα μαζί τους για την πραγματοποίηση της παράστασης και διαπίστωσα ότι το όραμα της οικογένειας Εφραίμογλου είναι και δικό τους όραμα! Από την αρχή των συναντήσεων μας με τον κ. Δημήτρη Εφραίμογλου οι ιδέες για μια παράσταση που θα αναδείκνυε τη φυσιογνωμία του «Ελληνικού Κόσμου» και θα παρουσίαζε τις δυνατότητες του «Θεάτρου» ήταν πολλές και ποικίλες.

Το υλικό που ήρθε στα χέρια μου από τα τμήματα επεξεργασίας της εικόνας ήταν τόσο πλούσιο, οι πληροφορίες από τους επιστημονικούς συνεργάτες τόσο κατατοπιστικές, το «Θέατρον» είχε τέτοια άρτια τεχνική υποδομή, που η δημιουργία ενός ευφάνταστου σεναρίου ήρθε ως φυσική συνέπεια! Μαζί με τους συνεργάτες μου δουλέψαμε πάνω σε τέσσερις άξονες: Στον πρώτο, επεξεργαστήκαμε την ιδέα και την επιθυμία του κ. Λάζαρου Εφραίμογλου για τη δημιουργία του Ιδρύματος Μείζονος Ελληνισμού μετά από μία επίσκεψή του σε αρχαιολογικό χώρο στη Μικρά Ασία. Στο δεύτερο, προσπαθήσαμε να αναδείξουμε τις δραστηριότητες και την προσφορά του «Ελληνικού Κόσμου» στα δέκα χρόνια ύπαρξής του. Στον τρίτο, συγκεντρωθήκαμε στον τρόπο παρουσίασης των θεμάτων που πραγματεύται ο «Ελληνικός Κόσμος» με τη χρήση των πιο σύγχρονων προβολικών συστημάτων Εικονικής Πραγματικότητας. Και, τέλος, στον τέταρτο, παρουσιάσαμε ένα θεατρικό δρώμενο που θα εγκαινίαζε το «σανίδι» της υπέροχης σκηνής του «Θεάτρου».

Ήταν για μας, τους ανθρώπους του θεάτρου, ιδιαίτερα σημαντικό το γεγονός ότι ένα θέατρο με τέτοιες υψηλές προδιαγραφές θα άνοιγε την αυλαία του στην Αθήνα. Ο λόγος των τραγικών μας ποιητών, αλλά και ο σατιρικός λόγος του Αριστοφάνη, θεωρήσαμε ότι έπρεπε να «αγιάσει» αυτό το χώρο. Η μνήμη των ηθοποιών και των σκηνοθετών που έγραψαν τη θεατρική ιστορία του τόπου μας πιστέψαμε ότι ήταν απαραίτητο στοιχείο για να τιμήσουμε τους πρωτεργάτες της εφήμερης τεχνης του θεάτρου. Η παρουσία όλων των παραστατικών τεχνών ήταν επιβεβλημένη. Ο χορός, η εικαστική παρέμβαση με τη δημιουργική και μαγική παρουσία του φωτός, η καλλιτεχνική χρήση της προβολικής εικόνας και φυσικά η μουσική, με την εμφάνιση της κορυφαίας Χαρούλας Αλεξίου, είχαν την τιμητική τους.

Θα ήθελα να ευχηθώ στο καινούργιο αυτό στολίδι-θέατρο να είναι καλοτάξιδο και να γράψει λαμπρή ιστορία στο μέλλον, με ουσιαστικές και καινοτόμες παραστάσεις, και στους ανθρώπους του Ιδρύματος Μείζονος Ελληνισμού και του «Ελληνικού Κόσμου» να συνεχίσουν το δημιουργικό τους έργο, που τόσο ανάγκη έχει ο πολιτισμός της χώρας μας.

Και σαν υστερόγραφο, κάτι πιο προσωπικό: Η γνωριμία μου με τον κ. Δημήτρη Εφραίμογλου -που σημειωτέον, εκτός από την εκφώνηση της βασικής ομιλίας, ήταν και «ηθοποιός» μου- ήταν μια ευτυχής συνάντηση με έναν άνθρωπο που το ήθος του, το όραμά του και η βαθιά αφοσίωσή του σε αυτό με εντυπωσίασαν.
Χάρηκα στ’ αλήθεια που τον γνώρισα!

Γιάννης Κακλέας
Σκηνοθέτης