 Ο
Νάρκισσος
Γιος του ποταμού Κηφισού, ο Νάρκισσος φημιζόταν για την ομορφιά, αλλά και για την
απονιά του. Πολλές ήταν οι νύμφες που τον είχαν ερωτευτεί, αλλά εκείνος όλες τις απέρριπτε
και τις περιφρονούσε. Ανάμεσά τους και η νύμφη Ηχώ, που, όταν τόλμησε να του εκφράσει
την αγάπη της, την περιγέλασε. Τότε εκείνη τον καταράστηκε ν' αγαπήσει φλογερά, αλλά
χωρίς ανταπόκριση. Μια μέρα που ο Νάρκισσος κυνηγούσε στο δάσος, εντόπισε μια πηγή.
Τα κρυστάλλινα, πεντακάθαρα νερά της σχημάτιζαν μια ακύμαντη λιμνούλα. Σκύβοντας για
να ξεδιψάσει, αντίκρισε για πρώτη φορά το πανέμορφο πρόσωπό του, σαν σε καθρέφτη.
Από εκείνη τη στιγμή, τίποτα πια δεν είχε μεγαλύτερη σημασία γι' αυτόν από το να θαυμάζει
τον εαυτό του! Ξεχνούσε να φάει και να κοιμηθεί και δεν
|
έπινε νερό, για να μην ταράξει τα νερά της λίμνης και χαθεί η εικόνα
του. Έτσι αδυνάτισε τόσο πολύ, που έγειρε στο χορτάρι και ξεψύχησε. Στο σημείο εκείνο
φύτρωσε το ομώνυμο λουλούδι, γνωστό και ως μανουσάκι, για να θυμίζει σε όλους τον
πόνο του ανικανοποίητου έρωτα.
 Ο
Υάκινθος
Το στερνοπούλι του βασιλιά της Σπάρτης, ο Υάκινθος, ήταν ένα αγόρι χαρούμενο
και καλοκαμωμένο, αγαπημένος φίλος του θεού Απόλλωνα. Συχνά διασκέδαζαν μαζί στις
όχθες του ποταμού Ευρώτα και παράβγαιναν στα αθλήματα. Μια μέρα αγωνίζονταν στη ρίψη
του δίσκου. Ο Απόλλωνας ξεχάστηκε, έβαλε όλη τη θεϊκή του δύναμη και ο βαρύς, μπρούντζινος
δίσκος εκτοξεύτηκε πολύ ψηλά στον ουρανό.
ΣΥΝΕΧΕΙΑ
|
