|
Ο ηνίοχος
Ο επιτυχημένος ηνίοχος έπρεπε να οδηγεί το άρμα χωρίς να λοξοδρομεί,
πράγμα δύσκολο, ιδιαίτερα στο τέθριππο, να γνωρίζει  καλά
τη χρήση του μαστιγίου και να κρατάει τα ηνία με ασφάλεια, ώστε
να αποφεύγει τη σύγκρουση ή την πτώση από το άρμα στη στροφή. Κατά
τη διάρκεια του αγώνα, μέλημα του ηνιόχου ήταν να εκμεταλλευτεί
την εσωτερική πλευρά του ιπποδρόμου, έτσι ώστε να καλύψει τη μικρότερη
απόσταση. Με βάση τις παραστάσεις σε αγγεία, οι αναβάτες ίππευαν
γυμνοί χωρίς εφίππιο και αναβολείς, κρατώντας τα ηνία και το μαστίγιο.
Οι ηνίοχοι δεν ήταν οι ιδιοκτήτες των αλόγων, αλλά ίππευαν επί πληρωμή για λογαριασμό των τελευταίων. Νικητής ανακηρυσσόταν ο ιδιοκτήτης του αλόγου και ως έπαθλο λάμβανε τον κότινο, ενώ ο ιππέας ή ο ηνίοχος στεφανωνόταν με μία μάλλινη ταινία. Για αυτό το λόγο έχουν υπάρξει περιπτώσεις που αναδείχτηκαν ολυμπιονίκες γυναίκες (Κυνίσκη) καθώς και παιδιά ή πόλεις (Άργος, Θήβες). Tα ζώα που κέρδιζαν στους αγώνες τα στεφάνωναν επίσης με μάλλινη ταινία και τους απέδιδαν ιδιαίτερες τιμές.
Ξακουστοί ηνίοχοι ήταν ο Αντίκερις από την Κυρήνη, ο Κάρρωτος, ηνίοχος του βασιλιά της Κυρήνης Αρκεσιλάου, ο Χρόμιος, του τυράννου των Συρακουσών Ιέρωνα, ο Φίντις, του Αγησία από τις Συρακούσες, και ο Αθηναίος Νικόμαχος, του Ξενοκράτη από τον Ακράγαντα.
|
