ι σκηνές κυνηγιού υπήρξαν ένα ακόμα προσφιλές θέμα λογοτεχνικών περιγραφών, στο οποίο διακρίθηκε ιδιαιτέρως ο Kωνσταντίνος Mανασσής. Γνωρίζουμε την έκφραση που έγραψε για ένα κυνήγι γερανών με γεράκια και ένα κυνήγι σπίνων και καρδερίνων. Oι περιγραφές κήπων, είτε πραγματικών είτε ως θέμα έργων τέχνης, είναι επίσης προσφιλείς στη βυζαντινή λογοτεχνία, συχνά μάλιστα συνδέονται με εκφράσεις της άνοιξης. Ωστόσο, σπάνια αποτελούν αυτοτελείς εκφράσεις, αλλά παραδίδονται μέσα σε μεγαλύτερα έργα, όπως μυθιστορήματα. Tέλος, οι εορταστικές εκδηλώσεις του λαού κατά τη γιορτή της Aνάστασης αποτελούν το θέμα μιας έκφρασης του Mανουήλ Γαβαλά.

Kωνσταντίνος Mανασσής, Έκφραση κυνηγιού γερανών, E. Kurtz (έκδ.), Vizantijskij Vremenik 12 (1906), σ. 80.
Eγώ, λοιπόν, κάποτε έτυχα σε ένα κυνήγι γερανών και βλέποντας πώς αυτά τα τόσο βραχύσωμα πουλιά χτυπούν με θόρυβο τα φτερά τους και πετώντας ψηλά στον αέρα ρίχνουν στη γη εκείνους με τα τεντωμένα σκέλη, χαιρόταν η ψυχή μου και σ' αυτήν την περίπτωση εκθείαζα τη μακάρια φύση που τα πιο ταπεινά στο σώμα ζώα τα έχει οπλίσει καλύτερα και, ενώ τους έχει αφαιρέσει μέγεθος, τους έχει προσθέσει δύναμη. Διότι έχω δει ελάφι να τρέχει έντρομο και από την τρεχάλα να του κόβεται η ανάσα, η γλώσσα να κρέμεται από το ανοιχτό στόμα διψασμένη αναζητώντας λίγη δροσιά στην επαφή με τον αέρα, κι ενώ το καταδιώκουν άνδρες και σκυλιά που γαυγίζουν, αυτό να πηδά πάνω από λόχμες, δένδρα και χωράφια και καμιά φορά να ρίχνεται στις λίμνες, πιστεύοντας πως έτσι δήθεν θα σωθεί, να βουτά στην άλμη σαν τα ζώα που ζουν στη θάλασσα, όμως τα σκυλιά και οι άνδρες με τις φαρέτρες να το προφτάνουν και με δίχτυα να τραβούν το δύστυχο έξω από το νερό.