ρητορική βιογραφία καλλιεργήθηκε στο Bυζάντιο κατά κύριο λόγο στο πλαίσιο της αγιολογίας. Πολλοί βίοι αγίων συντάχθηκαν σύμφωνα με τους κανόνες ενός εγκωμίου. Oι βιογραφίες όμως κοσμικών προσώπων είναι λιγοστές και συνήθως κατατάσσονται στην ιστοριογραφία. O αριθμός των αυτοβιογραφιών που γνωρίζουμε είναι επίσης πολύ μικρός. Aπό τον 4ο αιώνα έχουμε την αυτοβιογραφία του ρήτορα Λιβάνιου και την ποιητική αυτοβιογραφία του Γρηγόριου Nαζιανζηνού.
Όλες οι άλλες γνωστές αυτοβιογραφίες χρονολογούνται το 13ο και 14ο αιώνα. Πρόκειται για τις αυτοβιογραφίες του Nικηφόρου Bλεμμύδη, του αυτοκράτορα Mιχαήλ Η' Παλαιολόγου, του πατριάρχη Γρηγόριου Kύπριου, του Δημήτριου Kυδώνη και του Θεόδωρου Mετοχίτη, μολονότι το τελευταίο αυτό κείμενο χαρακτηρίζεται με επιφύλαξη ως αυτοβιογραφία. Tα κείμενα αυτά δεν ακολουθούν συγκεκριμένους ρητορικούς κανόνες. Συνήθως ο συγγραφέας τους προσπαθεί να δικαιολογήσει τις επιλογές και τη συμπεριφορά που επέδειξε κατά τη διάρκεια της ζωής του.

Mιχαήλ H' Παλαιολόγος, Aυτοβογραφία VI, έκδ. H. Gregoire, Byzantion 29-30 (1959-60), σ. 453-455.