Η Ελληνική εξωτερική πολιτική 1936-1944

Η ελληνική εξωτερική πολιτική κατά την περίοδο μετά το 1936 προσδιορίστηκε από το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και τις διεθνείς εξελίξεις που προηγήθηκαν και ακολούθησαν τη σύρραξη. Παρά τις εσωτερικές μεταβολές στο πολιτικό σκηνικό της χώρας το 1936, ο χειρισμός των εξωτερικών υποθέσεων κινήθηκε στο πλαίσιο των γενικών επιλογών και αρχών που διείπαν την εξωτερική πολιτική στο α' μισό της δεκαετίας του 1930.

Η άνοδος του Μεταξά στις αρχές του 1936 και η επιβολή του καθεστώτος της 4ης Αυγούστου δε συνοδεύθηκε από την άσκηση μιας ιδεολογικής εξωτερικής πολιτικής. Ο εξωτερικός προσανατολισμός της χώρας παρέμεινε εστιασμένος σε δύο αρχές. Πρώτον, στην ενίσχυση της διαβαλκανικής συνεργασίας, τόσο στο επίπεδο του βαλκανικού συμφώνου όσο και με τη βελτίωση των διμερών σχέσεων με τους γείτονές της. Δεύτερον, στη διατήρηση πολιτικής "ίσων αποστάσεων" από τα δύο διεθνή στρατόπεδα (τις δυτικές δυνάμεις και τις χώρες του Aξονα) σε μία προσπάθεια να αποφευχθεί η μη αναστρέψιμη αγκίστρωση της χώρας στον έναν ή τον άλλο σχηματισμό.