Οι προσδοκίες των Βαλκανικών χωρών

Oι βαλκανικές χώρες θεωρώντας πως η ιταλική "μη εμπόλεμη κατάσταση" (Σεπτέμβριος 1939-Ιούνιος 1940) δεν αποτελούσε ένα τέχνασμα του 'Αξονα, κατέβαλαν προσπάθειες για τη δημιουργία ενός συνασπισμού ουδέτερων χωρών, το οποίο θα περιείχε τις χώρες του βαλκανικού συμφώνου υπό την ηγεσία της Ιταλίας. Με πρωτοβουλία της Ρουμανίας, η ιταλική κυβέρνηση συζήτησε μία σειρά προτάσεων το φθινόπωρο του 1939, για τις οποίες ωστόσο η γερμανική κυβέρνηση εξέφρασε επιφυλάξεις.

Έτσι, ενώ ο Ciano εξακολουθούσε να ενισχύει τον αντιγερμανικό προσανατολισμό της ιταλικής εξωτερικής πολιτικής, ο Mussolini απέφυγε τέτοιες δεσμεύσεις, που θα του περιόριζαν την ελευθερία κινήσεων στο μέλλον. Με την κατάρρευση των σχεδίων για τη δημιουργία ενός μετώπου ουδέτερων χωρών, η ελληνική εξωτερική πολιτική επανήλθε σε φάση αβεβαιότητας, δεδομένου ότι η αμφίσημη ιταλική πολιτική δεν παρείχε εγγυήσεις για τις μελλοντικές διαθέσεις του Mussolini.