|
|
|
Διπλωματικές ενέργειες
απελπιστική κατάσταση του βυζαντινού κράτους στα τέλη του 14ου αιώνα
ανάγκασε το
Μανουήλ Β'
να στραφεί στη Δύση για βοήθεια. Έστειλε για
το λόγο αυτό πρεσβείες στον πάπα, το δόγη της Βενετίας και τους βασιλείς
της Γαλλίας, Αγγλίας και Αραγωνίας. Ακόμη και στο μεγαδούκα της
Ρωσίας
Βασίλειο
απηύθυνε το 1398 εκκλήσεις για ελεημοσύνη και βοήθεια,
ενώ ο πατριάρχης
Αντώνιος
παρακινούσε το βασιλιά της Πολωνίας να
ενισχύσει το βασιλιά της Ουγγαρίας σε μια νέα σταυροφορία. Η
ανταπόκριση των Δυτικών παρόλο που συμμερίζονταν τη θέση των
Βυζαντινών δεν ήταν ουσιαστική. Μόνο ο βασιλιάς της Γαλλίας
Κάρολος Στ'
έστειλε στρατιωτική δύναμη από 1200 στρατιώτες υπό τις διαταγές του
στρατάρχη Boucicaut. Αυτός διεξήγε επιχειρήσεις μικρής εμβέλειας με το
Μανουήλ Β' στα περίχωρα της Κωνσταντινούπολης και στη Μικρά Ασία. Οι
δυνάμεις του όμως ήταν ελάχιστες για να καταφέρουν να απομακρύνουν
τον τουρκικό κίνδυνο.
Έπεισε έτσι το Μανουήλ Β'
να ζητήσει αυτοπροσώπως βοήθεια από τους Δυτικούς. Πριν φύγει για τη Δύση ο αυτοκράτορας άφησε
τη διακυβέρνηση του κράτους στον ανηψιό του
Ιωάννη Ζ'.
Το ταξίδι του Μανουήλ ξεκίνησε με τη συνοδεία του Boucicaut
στις 10 Δεκεμβρίου 1399. Τον Απρίλιο του 1400 επισκέφτηκε τη Βενετία. Επόμενος σταθμός του ταξιδιού του
ήταν το Παρίσι τον Ιούνιο του 1400, το Λονδίνο το Δεκέμβριο του 1400 και πάλι το Παρίσι το Φεβρουάριο
του 1401. Παντού τον υποδέχτηκαν με τιμές, αλλά στις εκκλήσεις του απάντησαν μόνο με
ασαφείς υποσχέσεις.
΄Eτσι, ο Μανουήλ Β' δεν εξασφάλισε καμιά ουσιαστική βοήθεια, ενώ έμεινε στο
Παρίσι, καθώς δε διέθετε τα μέσα για να γυρίσει πίσω. Εκεί περίμενε να πληροφορηθεί την παράδοση
της Κωνσταντινούπολης στους
Οθωμανούς,
καθώς ο αντικαταστάτης του στο θρόνο Ιωάννης Ζ' κυβερνούσε υπό την
επιρροή του σουλτάνου
Βαγιαζήτ.
Η ήττα όμως των Οθωμανών από τους
Μογγόλους
του
Ταμερλάνου
το Σεπτέμβριο του 1402 κοντά στην Άγκυρα
και οι ταραχές που ακολούθησαν στο οθωμανικό κράτος απέτρεψαν μια
τέτοια εξέλιξη και έδωσαν στην αποδυναμωνένη βυζαντινή αυτοκρατορία
μισό περίπου αιώνα ζωής.
|