|
|
|
Επέκταση Τούρκων
Μανουήλ Β' Παλαιολόγος
ήταν μορφωμένος, δραστήριος και φωτισμένος ηγεμόνας με ιδιαίτερη κλίση
στις επιστήμες, τις τέχνες και τη θεολογία, μια από τις πιο αγαπητές
μορφές βυζαντινού αυτοκράτορα. Στα δύσκολα ωστόσο χρόνια που ανέλαβε
την εξουσία ελάχιστα μπορούσε να κάνει για να εμποδίσει την πτώση της
αυτοκρατορίας. Η τελευταία ταυτιζόταν πλέον με την Κωνσταντινούπολη,
καθώς οι Βυζαντινοί δε διέθεταν άλλες κτήσεις εκτός από το Μοριά. Oι
Τούρκοι του
Βαγιαζήτ
στο μεταξύ συνέχιζαν τις επιτυχίες τους στη
Βαλκανική. Το καλοκαίρι του 1393 υπέταξαν οριστικά τη Βουλγαρία. Τον
ίδιο χρόνο κατέλαβαν τη Θεσσαλία και προς τα τέλη του 1394 αρχές του
1395 εκμεταλλευόμενοι διαμάχη των ηγεμόνων του Μοριά και των Αθηνών
εισέβαλαν στην Πελοπόννησο και κατέλαβαν τα φρούρια Λεοντάρι και
Άκοβα. Ταυτόχρονα, από την άνοιξη του 1394 ο Βαγιαζήτ επέβαλε
αποκλεισμό στην Κωνσταντινούπολη δυσχεραίνοντας
εξαιρετικά την τροφοδοσία της πόλης. Ο μόνος που στη συγκεκριμένη
χρονική στιγμή πρόβαλε αντίσταση στους Τούρκους ήταν ο ηγεμόνας της
Βλαχίας
Mircea
ο πρεσβύτερος. Έχοντας την υποστήριξη των
Ούγγρων
συγκρούστηκε με τα στρατεύματα των Τούρκων στην πεδιάδα του Rovine
το 1395. Η μάχη ήταν αμφίρροπη, τελικά όμως ο Mircea αναγκάστηκε και
αυτός να καταβάλει φόρο υποτέλειας στο σουλτάνο. Οι Τούρκοι πήραν
επιπλέον μετά τη μάχη τη Δοβρουτσά και απέκτησαν τον έλεγχο των
διαβάσεων του Δούναβη.
|