Ο συμβολισμός στη λογοτεχνία της περιόδου
Ο συμβολισμός είναι εμφανής στην ποιητική δημιουργία της περιόδου,

ειδικά στο έργο του Κώστα Χατζόπουλου(1868-1920), του Ιωάννη Γρυπάρη(1870-1942) και του Λάμπρου Πορφύρα(1879-1932). Πρόκειται μάλιστα για τρεις διαφορετικές εκδοχές του, οι οποίες σε κάθε περίπτωση αποτελούν περισσότερο ή λιγότερο την προσαρμογή του ρεύματος στο ελληνικό περιβάλλον και ψυχισμό, συνθήκες τόσο μακρινές και διαφορετικές από τις αντίστοιχες βορειοευρωπαϊκές, όπου δημιουργήθηκετο ρεύμα. Στο Χατζόπουλο είναι ορθόδοξος, γερμανικός, στο Γρυπάρη έχει γαλλικές επιρροές, στον Πορφύρα είναι μεταφερμένος σε ένα πιο γνήσιο περιβάλλον.
Την απήχηση του συμβολισμού διακρίνουμε επίσης και στο πεζογραφικό έργο του Χατζόπουλου, ειδικά στο μυθιστόρημα Φθινόπωρο. Επιρροές όμως δέχτηκαν οι περισσότεροι από τους ποιητές της περιόδου. Την υποδοχή του διευκόλυνε η απαισιόδοξη, μελαγχολική διάθεση και η στροφή στο προσωπικό αδιέξοδο, κλίμα που συμμερίζονταν πολλοί από τους ποιητές της εποχής, αποτέλεσμα των εθνικών και κοινωνικών κρίσεων.

Από τα διδάγματα του ευρωπαϊκού ιμπρεσιονισμού σε μια νέα ελληνική ζωγραφική γλώσσα
Το ευρωπαϊκό ρεύμα που άσκησε επίδραση στην ελληνική τέχνη της εποχής είναι ο ιμπρεσιονισμός.

Στοιχεία του υπάρχουν ήδη στο έργο του Γεωργίου Ιακωβίδη και του Συμεών Σαββίδη, ενώ το έργο του Γιώργου Χατζόπουλου και του Οδυσσέα Φωκά τον εμφανίζουν στη γαλλική εκδοχή του. Κυρίως αποτέλεσε την αντίδραση στην επιρροή της Σχολής του Μονάχου και τον ακαδημαϊσμό και άνοιξε το δρόμο στους έλληνες καλλιτέχνες για νέες αναζητήσεις, ριζικά διαφορετικές από αυτές του παρελθόντος. Το ελληνικό φως και τοπίο βέβαια δεν επέτρεπε μια πιστή μεταφύτευση του ιμπρεσιονισμού. Οι έλληνες καλλιτέχνες έψαξαν στις αρχές του για κάποιες λύσεις για να προχωρήσουν σε προσωπικές διατυπώσεις. Το νέο ρεύμα και οι κατευθύνσεις στις οποίες οδηγήθηκαν οι εισηγητές του δέχτηκαν την πολεμική των ακαδημαϊκών δασκάλων και των κριτικών πλην του Ζαχαρία Παπαντωνίου, που θα αναλάβει τη θεωρητική υπεράσπισή του.