Στα χρόνια αυτά, χρόνια ανακατάταξης και ανασυγκρότησης, καλλιεργήθηκε ιδιαίτερα η κριτική. Οι κύκλοι των περιοδικών της εποχής,

των Παναθηναίων (διευθυντής ο Γρηγόριος Ξενόπουλος), της Τέχνης, του Ακρίτα (διευθυντής ο Σωτήρης Σκίπης) και βέβαια του Νουμά είναι χώροι άσκησης κριτικής. Στις στήλες του Νουμά, εκτός από την κριτική εναντίον της καθαρεύουσας και των καθιερωμένων αξιών, θα αναπτυχθεί και η καθαρά λογοτεχνική κριτική, από ανθρώπους που είναι κι οι ίδιοι λογοτέχνες, όπως ο Δημήτρης Ταγκόπουλος και ο Ρήγας Γκόλφης.

Την ίδια εποχή έχουμε τις πρώτες προσπάθειες ιστοριών της λογοτεχνίας από τον Ηλία Βουτιερίδη και τον Αρίστο Καμπάνη. Από αυτή την εποχή εμφανίζεται ο ιδιαίτερα σημαντικός κριτικός Γιάννης Αποστολάκης. Με αξιόλογη φιλολογική και φιλοσοφική μόρφωση, πνεύμα κατ'εξοχήν κριτικό, άσκησε δριμύτατη κριτική εναντίον των συγχρόνων του λογοτεχνών και του Παλαμά. Πρώτος αυτός αντιμετώπισε το δημοτικό τραγούδι με κριτήρια όχι πια στενά λαογραφικά αλλά φιλολογικά, ενώ επιδόθηκε ιδιαίτερα σε αναλύσεις των έργων του Σολωμού. Άλλοι κριτικοί που εμφανίζονται τώρα για να συνεχίσουν βέβαια, και κυρίως, αργότερα το έργο τους είναι ο Φώτος Πολίτης, που υπήρξε και θεατρικός συγγραφέας και γενικά άνθρωπος του θεάτρου, ο Σπύρος Μελάς, ο Γεράσιμος Σπαταλάς, ο Μάρκος Αυγέρης, που θα εξελιχθεί, ειδικά μετά τον πόλεμο, στο μεγαλύτερο μαρξιστή κριτικό της χώρας μας. Με την κριτική της λογοτεχνίας θα ασχοληθεί και ο ποιητής Κώστας Βάρναλης, εφαρμόζοντας και εδώ τη μαρξιστική οπτική του.