Στο πλαίσιο της Συνδιάσκεψης των Παρισίων υπογράφτηκε στις 14/27 Νοεμβρίου 1919 η συνθήκη του Νεϊγύ, η οποία διευθετούσε τις διαφορές και τα θέματα που εκκρεμούσαν ανάμεσα στη Bουλγαρία και τους Συμμάχους.

Νωρίτερα, η περιοχή της δυτικής Θράκης είχε καταλυφθεί από ελληνικά και γαλλικά στρατεύματα. Σε ό,τι αφορούσε την Ελλάδα, με τη συγκεκριμένη συνθήκη η Βουλγαρία παραιτούνταν οριστικά από κάθε κυριαρχικό δικαίωμα στα εδάφη της δυτικής Θράκης, τα οποία περνούσαν στο συλλογικό έλεγχο των συμμαχικών χωρών. Ουσιαστικά, άνοιγε έτσι ο δρόμος για να επιδικαστεί τελικά η περιοχή στην Ελλάδα.

Παράλληλα με τη συνθήκη υπογράφτηκε ελληνοβουλγαρική σύμβαση για εθελοντική ανταλλαγή πληθυσμών ανάμεσα στα δύο κράτη. Δινόταν δηλαδή το δικαίωμα στους εκατέρωθεν μειονοτικούς πληθυσμούς να επιλέξουν με βάση την εθνική τους συνείδηση και τη νέα χάραξη των συνόρων μετά τους πολέμους τη χώρα στην οποία ήθελαν να ζήσουν. Η σύμβαση αυτή εφαρμόστηκε σ' όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του 1920. Με την υλοποίηση των όρων της αναχώρησαν προς τη Bουλγαρία οι Βούλγαροι της ελληνικής Μακεδονίας και της δυτικής Θράκης, ενώ ήρθαν στην Ελλάδα οι Έλληνες της Ανατολικής Ρωμυλίας. Την όλη διαδικασία της μετανάστευσης και κυρίως το θέμα των περιουσιών το χειρίστηκε μια τετραμελής Μεικτή Επιτροπή.