Στις 28 Ιουλίου/10 Αυγούστου 1920 στο Δημαρχείο των Σεβρών, οι αντιπρόσωποι των Συμμάχων και των Συνασπισμένων Δυνάμεων υπέγραψαν τη συνθήκη Ειρήνης με την Τουρκία, τη γνωστή ως συνθήκη των Σεβρών.

Η συνθήκη περιλάμβανε δεκατρία μέρη που αφορούσαν την Κοινωνία των Εθνών, τα σύνορα της Τουρκίας και πολιτικούς όρους για τα καθεστώτα ορισμένων περιοχών και χωρών και την προστασία μειονοτήτων. Περιείχε ακόμα στρατιωτικούς, ναυτικούς, αεροπορικούς, δημοσιονομικούς και οικονομικούς όρους, οι οποίοι αφορούσαν τις συνθήκες εργασίας, τις συγκοινωνιακές οδούς και πολλά άλλα ζητήματα. Τέλος, η συνθήκη ασχολήθηκε με το πρόβλημα των αιχμαλώτων και των νεκρών του πολέμου και με τις πολεμικές τιμωρίες.

Η Ελλάδα της συνθήκης των Σεβρών
Με τη συνθήκη των Σεβρών η Ελλάδα κέρδιζε τη μεγαλύτερη εδαφική έκταση από την Επανάσταση ως τις μέρες μας. Τα σύνορά της επεκτείνονταν ως την Τσατάλτζα, λίγο έξω από την Κωνσταντινούπολη. Επικυρωνόταν η κυριαρχία της στα νησιά του βορειοανατολικού Αιγαίου, κερδίζοντας επιπλέον τα νησιά Ίμβρο και Τένεδο. Η περιοχή της Σμύρνης παρέμενε υπό την οθωμανική κυριαρχία αλλά κυβερνητικά καθήκοντα θα ασκούσε η Ελλάδα. Προβλεπόταν να διενεργηθεί δημοψήφισμα ύστερα από πέντε χρόνια, ώστε να αποφασίσει ο τοπικός πληθυσμός αν επιθυμεί την ένωσή του με την Ελλάδα. Με ειδική ελληνοϊταλική συνθήκη τα Δωδεκάνησα, πλην της Ρόδου, παραχωρούνταν από τους Ιταλούς στην Ελλάδα. Η Ρόδος κέρδιζε την αυτονομία της και αποκτούσε το δικαίωμα μετά την πάροδο δεκαπενταετίας από την υπογραφή της συμφωνίας να αποφασίσει για την τύχη της.

Με άλλη ειδική διεθνή πράξη, τη συνθήκη "περί Θράκης", επιβεβαιωνόταν η προσάρτηση της δυτικής Θράκης στην Ελλάδα, αφού οι Βούλγαροι είχαν ήδη παραχωρήσει τα κυριαρχικά τους δικαιώματα στους Συμμάχους με τη συνθήκη του Νεϊγύ.
Στην Κύπρο κατοχυρωνόταν το καθεστώς της αγγλικής κυριαρχίας.
Με μια τρίτη συνθήκη ανάμεσα στην Ελλάδα και τις Σύμμαχες Δυνάμεις κατοχυρωνόταν η προστασία των εθνικών μειονοτήτων που διαβιούσαν στα εδάφη που παραχωρήθηκαν στην Ελλάδα.

Τη συνθήκη των Σεβρών, υπογεγραμμένη από τη σουλτανική κυβέρνηση της Κωνσταντινούπολης, αρνήθηκαν ασφαλώς να αποδεχτούν οι κεμαλικοί, οι οποίοι θέτουν σκοπό τους την απελευθέρωση της Τουρκίας από τους ξένους και την αποφυγή του διαμελισμού της.

Οι ίδιες οι συμμαχικές δυνάμεις άμεσα μετά την υπογραφή της θα προσανατολιστούν στην ανατροπή της, καθώς πλέον τα συμφεροντά τους και οι εξελίξεις τούς οδηγούν σε άλλες επιλογές. Μοναδική στρατιωτική δύναμη άλλωστε για την επιβολή των όρων της αποτελούσε το ελληνικό εκστρατευτικό σώμα.