Στις 14 Οκτωβρίου 1918 υπογράφτηκε στο λιμάνι του Μούδρου στη Λήμνο μεταξύ των Συμμαχικών Δυνάμεων, εκπροσωπούμενων από τον άγγλο ναύαρχο Κάλθορπ, και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας,

εκπροσωπούμενης από τον υπουργό των Ναυτικών Χουσεΐν Ραούφ, η ανακωχή που τερμάτιζε τον πόλεμο μεταξύ των δυνάμεων της Entente και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Η ανακωχή δέσμευε την Οθωμανική Αυτοκρατορία να διαλύσει το στρατό της και να παραδώσει το στόλο, να εξασφαλίζει ελεύθερη διάπλευση των Στενών στους Συμμάχους, να τους παραχωρήσει τον έλεγχο των συγκοινωνιών και επικοινωνιών καθώς και το δικαίωμα κατάληψης των στρατηγικών σημείων σε περίπτωση διασάλευσης της τάξης και να εφοδιάσει σε τρόφιμα και καύσιμα τις δυνάμεις κατοχής. Δεσμευόταν επίσης να διακόψει τις σχέσεις με τις Κεντρικές Αυτοκρατορίες, να αποσύρει τα στρατεύματα από τη Συρία, την Υεμένη, την Κιλικία, τη Χετζάζη, τη Μεσοποταμία και την Αρμενία.

Μετά την υπογραφή της ανακωχής οι Σύμμαχοι κινήθηκαν για την πραγματοποίηση των όρων της. Οι Άγγλοι αποβίβασαν στρατεύματα στη Θράκη και τα Δαρδανέλια, ενώ κατέλαβαν τις πετρελαιοφόρες περιοχές του Καυκάσου και της Μεσοποταμίας. Οι Γάλλοι αποβιβάστηκαν στην Κιλικία και τελευταίοι, το Μάρτιο του 1919, οι Ιταλοί στην Αττάλεια. Στην Κωνσταντινούπολη εγκαθιδρύθηκε συλλογική συμμαχική κατοχή, ενώ συμμαχική επιτροπή ασκούσε στρατιωτικό και διοικητικό έλεγχο.

Βαθιά ταπείνωση από τις εξελίξεις και τους όρους της ανακωχής που θα παγιώνονταν ως όροι της ειρήνης κατέλαβε τους Τούρκους. Η σουλτανική κυβέρνηση επέλεξε τη λύση της συνεργασίας με τους Συμμάχους, ενώ μέλη του πολιτικού κόσμου και προσωπικότητες έκαναν διαβήματα για την αποφυγή του επικείμενου διαμελισμού της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Η ματαιότητα αυτών των προσπαθειών και η όλη ατμόσφαιρα της ταπείνωσης και του κινδύνου για αφανισμό ενδυνάμωσαν τους τούρκους εθνικιστές και η αντίδραση που ξεκίνησε από τους στρατιωτικούς εναντίον των όρων της ανακωχής άρχισε να γενικεύεται στην περιφέρεια. Τα περιθώρια για την ανάπτυξη τουρκικής αντίστασης προέκυπταν από την πλημμελή εφαρμογή των όρων της ανακωχής και τα συγκρουόμενα συμμαχικά συμφέροντα. Πράγματι, πάρα πολύ άμεσα οι Σύμμαχοι θα άρχιζαν να προσανατολίζονται, λόγω του ανταγωνισμού, της ασυνεννοησίας τους και της επαναξέτασης της ανατολικής τους πολιτικής, σε συνεργασία με το τουρκικό εθνικιστικό κίνημα.