Στην περίοδο του Μεσοπολέμου, κάποιοι από τους δασκάλους της ελληνικής χαρακτικής διαμόρφωσαν την καλλιτεχνική τους παραγωγή και έβαλαν τις βάσεις για την ανάπτυξή της και την υπέρβαση της στενής της εξάρτησης από τη ζωγραφική. Μερικοί από αυτούς είναι ο Γιάννης Κεφαλληνός, καθηγητής στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών (1932), ο Δημήτρης Γαλάνης, οι Άγγελος Θεοδωρόπουλος και Λυκούργος Κογεβίνας, τοπιογράφοι κυρίως, και ο Γιώργος Οικονομίδης που μετέφερε το πνεύμα των κατακτήσεων του εξπρεσιονισμού. Τέλος, ο Δημήτρης Γιαννουκάκης και ο Ευθύμης Παπαδημητρίου, που τόνισαν τα ρεαλιστικά στοιχεία στην πρώιμη φάση τους. Όλοι οι παραπάνω καλλιτέχνες ανέπτυξαν πολλές και διαφορετικές τεχνικές όπως τη λιθογραφία, την ξυλοτεχνία, τη χαλκογραφία. Ορισμένοι, όπως ο Όθων Περβολαράκης, ασχολήθηκαν με τη λιθογραφία και εργάστηκαν στον τομέα της εμπορικής αφίσας. Με την χαρακτική ασχολήθηκε επίσης και ο Νίκος Χατζηκυριάκος-Γκίκας.

Η ελληνική γλυπτική εκπροσωπείται την ίδια περίοδο από τους Θανάση Απάρτη, Γρηγόρη Ζευγώλη, Κώστα Δημητριάδη, Αντώνη Σώχο, Μιχάλη Τόμπρο, Τίτσα Χρυσοχοΐδου και Μπέλλα Ραυτοπούλου. Οι περισσότεροι μαθήτευσαν στο Παρίσι κοντά στον Bourdelle. Ο Μιχάλης Τόμπρος, επηρεασμένος από το Γάλλο γλύπτη Maillol, ο Αντώνης Σώχος και ο Θανάσης Απάρτης, ευαίσθητοι στα νεότερα ρεύματα αποτέλεσαν τη μετακλασική γενιά. Ο Γιαννούλης Χαλεπάς, διατύπωσε ένα εντελώς προσωπικό ιδίωμα και αναδείχθηκε σ' έναν από τους γλύπτες που συμβάδιζαν με τις νεότερες ευρωπαϊκές καλλιτεχνικές τάσεις. Μαθητής του Μαξ Βίντμαν, επέστρεψε στην Ελλάδα και παρήγαγε, ιδιαίτερα κατά τη θεωρούμενη "μεταλογική" του περίοδο (1918-32), έργο που χαρακτηρίζεται από "πρωτόγονα" στοιχεία και ίσως υπαγορεύεται από την διαταραγμένη ψυχοπνευματική του κατάσταση. Άλλοι, νεότεροι γλύπτες, όπως ο Βάσος Φαληρέας και ο Γιάννης Παππάς έδωσαν το ωριμότερο έργο τους μετά το Μεσοπόλεμο.