Στα νεώτερα χρόνια, τα παραμύθια δεν τα αφηγούνταν μόνο οι γιαγιάδες και δεν απευθύνονταν μόνο στα παιδιά. Όταν ο καιρός άρχιζε να κρυώνει, οι άνθρωποι μαζεύονταν στα σπίτια συγγενών, φίλων ή γειτόνων και καταπιάνονταν με διάφορες εργασίες, αγροτικές όπως το ξεσπύρισμα του καλαμποκιού και το ξεφλούδισμα του φουντουκιού, ή άλλες, όπως το γνέσιμο του μαλλιού και το πλέξιμο καλαθιών ή ρούχων. Εκεί, για να περάσει ευχάριστα η ώρα, έλεγαν παραμύθια, αινίγματα, γλωσσοδέτες και τραγούδια. Αρκετά λαϊκά παραμύθια είχαν μεγάλη χρονική διάρκεια και η δράση τους ξετυλίγονταν σε πολλά, διαφορετικά επεισόδια! Γι' αυτό, πριν ξεκινήσει η αφήγηση, η νοικοκυρά έφερνε κοντά στο τζάκι τα σύνεργα του καφέ και ό,τι άλλο είχε σκοπό να κεράσει τους συγκεντρωμένους. Η αφήγηση δεν έπρεπε να διακοπεί, για να μη χαθεί η μαγεία...

Οι ιστορίες που λέγονταν ήταν γνωστές τις περισσότερες φορές σε όλους. Ξεκινούσε, συνήθως, εκείνος που θεωρούνταν από τους υπόλοιπους ως ο ικανότερος αφηγητής.

Το παραμύθι της γιαγιάς, έργο του Νικολάου Γύζη. ©Αθήνα, ιδιωτική συλλογή

Επομένως, η απόλαυση του ακούσματος, είχε να κάνει με την τέχνη του παραμυθά, τον τρόπο που διηγιόταν, κάνοντας μιμήσεις με το σώμα και τη φωνή του. Όσο περισσότερο ζούσε το παραμύθι ο παραμυθάς, τόσο περισσότερο απολάμβαναν την αφήγηση οι ακροατές του. Μπορούσε, μάλιστα, να αυτοσχεδιάζει, χωρίς να εγκαταλείπει τη βασική πλοκή της ιστορίας! Τα λαϊκά παραμύθια έπαψαν να ακούγονται, όταν οι άνθρωποι άρχισαν να συνωστίζονται στις πόλεις. Σήμερα οι "μεγάλοι" σπανίως αφηγούνται στα παιδιά πρωτότυπες ιστορίες. Προτιμούν να τους αγοράσουν τα "κλασικά" παραμύθια τυπωμένα σε βιβλία, ή καταγεγραμμένα σε βιντεοκασέτες και διαδραστικούς δίσκους (cd-roms). Αλλά, που και που εμφανίζονται νέοι άνθρωποι, που υπηρετούν με μεράκι και αληθινή αγάπη την τέχνη του παραμυθά. Ανακαλύψτε τους και "ΔΩΣΤΕ ΚΛΩΤΣΟ ΝΑ ΓΥΡΙΣΕΙ..."!