Κύπρος - Βόρειος Ήπειρος

Ήδη από τις αρχές της άνοιξης του 1941 -και μπροστά στο φάσμα της ήττας από τη Γερμανία, που θα επέβαλλε τη μεταφορά της έδρας της ελληνικής κυβέρνησης- ο πρωθυπουργός Κορυζής είχε υπαινιχθεί την ανάγκη να επιδείξει η Βρετανία θετική στάση απέναντι στο ζήτημα της παραχώρησης της Κύπρου.

Μολονότι η βρετανική κυβέρνηση δεν επιθυμούσε την εγκατάσταση της ελληνικής κυβέρνησης στο νησί, όπως ζήτησε λίγο αργότερα ο Τσουδερός, απέφυγε συγκεκριμένες δεσμεύσεις και παρέπεμψε το θέμα σε μεταπολεμικές συνομιλίες. Το φθινόπωρο του ίδιου χρόνου, η εξόριστη ελληνική κυβέρνηση υπέβαλε στη Βρετανία μνημόνιο με τα επιχειρήματά της υπέρ της παραχώρησης της Βόρειας Ηπείρου στη χώρα. Πέρα από το εθνολογικό επιχείρημα (ελληνική μειονότητα) και την επίκληση των ιστορικών δεσμών της περιοχής με τον ελλαδικό χώρο, η είσοδος των ελληνικών στρατευμάτων στα εδάφη της Βόρειας Ηπείρου κατά τη διάρκεια του ελληνοϊταλικού πολέμου είχε προσθέσει ένα ακόμα επιχείρημα στον κατάλογο της εξόριστης ελληνικής κυβέρνησης για την παραχώρηση της περιοχής στην Ελλάδα μεταπολεμικά.

Επιπλέον, η ελληνική κυβέρνηση επικαλέστηκε τη συμφωνία του Ελευθέριου Βενιζέλου με τον τότε ιταλό υπουργό Εξωτερικών, Tomasso Tittoni (Ιούλιος 1919), σύμφωνα με την οποία η Ελλάδα θα αποκτούσε εδάφη της Βόρειας Ηπείρου ως αντάλλαγμα για την αναγνώριση της ιταλικής εντολής (mandate) στο υπόλοιπο τμήμα της Αλβανίας. Η συμφωνία δεν εκτελέστηκε ποτέ, λόγω της αντίθεσης των Μεγάλων Δυνάμεων και της υπαναχώρησης της ιταλικής κυβέρνησης, αλλά το θέμα παρέμεινε εκκρεμές για την ελληνική πλευρά και ξανατέθηκε το 1941.

Ωστόσο, και σε αυτό το ζήτημα οι βρετανικές αρχές προέβαλαν σημαντικά αντεπιχειρήματα: τη μη βιωσιμότητα ενός μεταπολεμικού αλβανικού κράτους μέσα στα νέα σύνορα που θα επέβαλλαν οι ελληνικές διεκδικήσεις, τη δημιουργία εθνικού μετώπου για την απελευθέρωση της χώρας και την ευαίσθητη ισορροπία διεθνών δυνάμεων που έτεινε να διαμορφωθεί στη βαλκανική το 1944 με τη διαίρεση σφαιρών επιρροής.