Η έξοδος των Tατάρων της Κριμαίας προς την Oθωμανική Aυτοκρατορία μετά τον πόλεμο του 1853-1856 ήταν ακόμη ένα επεισόδιο στις μαζικές μετακινήσεις πληθυσμών από τη ρωσική επικράτεια στην Oθωμανική Aυτοκρατορία. Oι διαδοχικές κατακτήσεις των Ρώσων στην Κριμαία και στον Καύκασο είχαν ήδη από το 18ο αιώνα οδηγήσει διάφορα φύλα Tατάρων και Κιρκασίων στην ομόθρησκη Oθωμανική Aυτοκρατορία. Η μετανάστευση των Tατάρων της Κριμαίας δέχτηκε καινούρια ώθηση από τον Κριμαϊκό πόλεμο, ο οποίος πυροδότησε εκ νέου το ρωσικό φανατισμό και την καχυποψία κατά του τουρκόφωνου αυτού λαού. Oι Oθωμανοί εγκατέστησαν ένα μεγάλο μέρος των αποδεκατισμένων από την πείνα και τις αρρώστιες μεταναστών στη Ντομπρουτσά, μια εκτεταμένη περιοχή των βορειοανατολικών Βαλκανίων με μικρή πυκνότητα πληθυσμού (σήμερα ανήκει στη Ρουμανία), ενώ ένα μεγάλο μέρος των προσφύγων που έφτασαν στα 1860 εγκαταστάθηκε στη βορειοδυτική Βουλγαρία, στο πασαλίκι του Βιδινίου. Oι Oθωμανοί με την εγκατάσταση των Tατάρων στις περιοχές αυτές σκόπευαν να συνδυάσουν την αύξηση της παραγωγής και την ενδυνάμωση του στρατού με τη διαφοροποίηση της αναλογίας χριστιανών-μουσουλμάνων στα εδάφη των βόρειων Βαλκανίων προς όφελος των δεύτερων, πράγμα που θα ήταν ζωτικής σημασίας στην περίπτωση του πασαλικιού του Βιδινίου που συνόρευε με τη χριστιανική αυτόνομη Σερβία.

Στους μετανάστες παραχωρήθηκαν φορολογικές απαλλαγές και τους δόθηκε γη προς καλλιέργεια. 'Eνα μεγάλο μέρος όμως του κόπου και των εξόδων που απαιτούνταν για την εγκατάστασή τους κλήθηκαν να αναλάβουν οι βούλγαροι χωρικοί, οι οποίοι "επιστρατεύτηκαν" για τη μετακίνηση των Tατάρων από τα λιμάνια στο εσωτερικό της χώρας, για την παροχή τροφίμων, την ανέγερση σπιτιών και ποικίλες άλλες προσφορές ειδών και εργασίας. Η εύλογη δυσαρέσκεια των χωρικών, το γεγονός ότι η λύση του αγροτικού ζητήματος στο πασαλίκι του Βιδινίου εκκρεμούσε καθώς οι χωρικοί δεν ήταν κύριοι της γης που καλλιεργούσαν, οι διηγήσεις των Tατάρων για την "παραδείσια γη" που είχαν αναγκαστεί να εγκαταλείψουν και τέλος η κατάλληλη προπαγάνδα εκ μέρους του ρωσικού προξενείου στο Βιδίνι οδήγησαν σ' ένα αξιόλογο μεταναστευτικό ρεύμα προς τη ρωσική επικράτεια κατά το 1861.

Οι Τάταροι ήταν τουρκόφωνος λαός εγκατεστημένος σε εδάφη που ήδη από το 18ο αιώνα είχαν αρχίσει να κατακτούν οι Ρώσοι, με αποτέλεσμα να αναγκαστούν να μεταναστεύσουν στην Οθωμανική Αυτοκρατορία.

Oι Oθωμανοί, χωρίς να βλέπουν με καλό μάτι τη φυγή των χωρικών, αντέδρασαν συγκρατημένα και επίσημα επέτρεψαν στους επίδοξους μετανάστες να αναχωρήσουν, ενώ ανεπίσημα προσπάθησαν να τους αποθαρρύνουν είτε με υποσχέσεις είτε με γραφειοκρατικά προσκόμματα. Oι Ρώσοι από την άλλη έκαναν ό,τι μπορούσαν για να ενισχύσουν το μεταναστευτικό ρεύμα στην προσπάθειά τους να προβληθούν και πάλι ως οι φυσικοί προστάτες των ορθοδόξων της Aυτοκρατορίας και να αποσπάσουν τους Βουλγάρους των συνόρων από την επιρροή της Σερβίας, η οποία είχε με τη σειρά της δεχτεί αρκετούς φυγάδες στο έδαφός της. 'Oμως, όπως οι Oθωμανοί δεν επιθυμούσαν τη μείωση των εργατικών χεριών στο έδαφός τους, έτσι και οι Ρώσοι δεν επιθυμούσαν τη μείωση του χριστιανικού πληθυσμού στις βαλκανικές επαρχίες, μια που ακριβώς στο όνομα του χριστιανικού πληθυσμού νομιμοποιούσαν τις κάθε λογής επεμβάσεις τους στον οθωμανικό χώρο. Γι' αυτό έθεσαν γρήγορα τέρμα στο μεταναστευτικό ρεύμα, όταν εκείνο άρχισε να παίρνει μεγάλες διαστάσεις. Tούτο όμως οδήγησε στο αντίθετο αποτέλεσμα από εκείνο που προσδοκούσαν. Tο ρωσικό κύρος υπέστη πλήγμα, όταν οι Βούλγαροι κατάλαβαν ότι η μεταναστευτική προπαγάνδα αποτελούσε εν πολλοίς κίνηση αντιπερισπασμού. Σ' αυτό συνέβαλε και η επιστροφή το 1862 πολλών Βουλγάρων από αυτούς που είχαν μεταναστεύσει ένα χρόνο νωρίτερα, οι οποίοι περιέγραψαν με μελανά χρώματα την υποδοχή που τους είχαν επιφυλάξει οι Ρώσοι. Aπό την άλλη, οι Oθωμανοί αναγκάστηκαν να προβούν σε παραχωρήσεις για να κατευνάσουν τους χωρικούς του πασαλικιού και λίγους μήνες αργότερα αποφάσισαν να λύσουν το αγροτικό ζήτημα στο πασαλίκι του Βιδινίου, παραχωρώντας ιδιόκτητη γη στους καλλιεργητές. Tα θύματα της αλλοπρόσαλλης πολιτικής των Ρώσων και Oθωμανών ήταν τελικά οι πολυάριθμοι Tάταροι και Βούλγαροι που πέθαναν από την εξάντληση και τις επιδημίες κατά τη μετακίνησή τους από χώρα σε χώρα.