 |
|
 |
Μικρά Ασία
 κτός
από τις εξελίξεις στα Βαλκάνια με την επέκταση των
Σέρβων
στα βυζαντινά εδάφη της Μακεδονίας, την εξωτερική πολιτική του
Ανδρόνικου Γ'
καθόρισε
η αδιάκοπη προέλαση των Τούρκων στη Μικρά Ασία. Παρά την αδυναμία του κράτους,
κυρίως λόγω της εμφύλιας διαμάχης που είχε προηγηθεί, ο αυτοκράτορας με
το συνεργάτη του και
μέγα δομέστικο
Ιωάννη Καντακουζηνό
ανέλαβε άμεση
δράση στην περιοχή.
Το 1329 εξεστράτευσαν εναντίον των
Οθωμανών
για να
απελευθερώσουν την πολιορκημένη Νίκαια. Ηττήθηκαν ωστόσο στη μάχη της
Φιλοκρήνης το Μάρτιο του 1331 και η πόλη που πριν από δύο γενιές αποτελούσε
το κέντρο της αυτοκρατορίας χάθηκε πια. Λίγα χρόνια
αργότερα (1337) έπεσε στα χέρια των Οθωμανών και η Νικομήδεια. Μόνο λίγες
σκόρπιες πόλεις όπως η Φιλαδέλφεια και η Ηράκλεια του Πόντου, έμεναν
πλέον βυζαντινές. Στον αγώνα τους εναντίον των Οθωμανών και των Λατίνων
στη Μικρά Ασία και τα νησιά του βόρειου Αιγαίου οι Βυζαντινοί είχαν την υποστήριξη των
Σελτζούκων
Τούρκων που απειλούνταν από τους ίδιους εχθρούς. Με ενίσχυση
των τελευταίων άλλωστε οι Βυζαντινοί είχαν καταφέρει να αποκαταστήσουν
την κυριαρχία τους στο ΒΑ Αιγαίο εις βάρος των Γενουατών με την επικράτησή
τους στη Φώκαια και τη Λέσβο (1335-6). Παρά τις προσπάθειες των Βυζαντινών,
που ανάλογα με την περίσταση αναζητούσαν βοήθεια κατά των Οθωμανών είτε
από τη Δύση και τον πάπα είτε από τους Σελτζουκίδες της Ανατολής, οι Οθωμανοί
εξακολούθησαν να επεκτείνονται και αφού κατέκτησαν τις ακτές της Βιθυνίας,
άρχισαν ναυτικές επιχειρήσεις προς τα ευρωπαϊκά παράλια του Βυζαντίου.
|
