Η Ένωση των Εκκλησιών

ι δύο χριστιανικές Εκκλησίες του Μεσαίωνα, αυτή του ανατολικού ρωμαϊκού κράτους (δηλαδή της βυζαντινής αυτοκρατορίας) και αυτή του δυτικού, είχαν αποξενωθεί για λόγους σχετικούς τόσο με τα δόγματα όσο και με τη διοίκηση των Εκκλησιών ήδη από την εποχή του Σχίσματος, το 1054. Από τότε οι δύο Εκκλησίες ακολουθούσαν διαφορετική πολιτική. Ωστόσο, οι περιστάσεις τα έφεραν έτσι ώστε οι βυζαντινοί αυτοκράτορες να αναγκαστούν να έρθουν σε συμφωνία με τους πάπες της Ρώμης συναινώντας στην Ένωση των δύο Εκκλησιών που πάντα ήθελαν οι δυτικοί με αντάλλαγμα την πολιτική ή κυρίως τη στρατιωτική στήριξη. Δύο τέτοιες απόπειρες έγιναν κατά την Ύστερη Βυζαντινή περίοδο, η πρώτη στη Σύνοδο της Λυών το 1274 και η δεύτερη στη Σύνοδο Φερράρας-Φλωρεντίας το 1438/39. Αυτές οι πολιτικές προσπάθειες προκάλεσαν ποικίλες αντιδράσεις στο πνευματικό πεδίο, όπως δημοσιεύσεις δοκιμίων, λόγους, συζητήσεις και δημόσιες αντιπαραθέσεις. Tα θέματα ήταν οι συγκλίσεις και οι αποκλίσεις που υπήρχαν μεταξύ των δύο Εκκλησιών (οι ίδιες που είχαν προκαλέσει και το Σχίσμα) και η αναγκαιότητα ή όχι της ένωσής τους. Οι "ενωτικοί" έγραφαν κείμενα πολεμικής ενάντια στους "ανθενωτικούς" και αντίστροφα και κατηγορίες εκτοξεύονταν που αφορούσαν όχι μόνο τις ιδέες των προσώπων αλλά και τα ίδια τα πρόσωπα.