Η περίοδος που εξετάζουμε αποτελεί μεταβατικό στάδιο στην εξέλιξη του λόγου για τις γυναίκες και τη θέση τους. Κυρίαρχος λόγος είναι αυτός που έχει εγκαινιαστεί ήδη από το 1887 με την έκδοση της Εφημερίδος των Κυριών από την Καλλιρόη Παρέν και αποτελεί την πρώτη περίοδο της συστηματικής γυναικείας αμφισβήτησης.

Η κίνηση αυτή αναπτύσσεται γύρω από δυο κεντρικές διεκδικήσεις που θεωρούνται απαραίτητες για την αυτονομία των γυναικών, το δικαίωμα στην εκπαίδευση και το δικαίωμα στην εργασία, και υιοθετεί ως μεθόδους δράσης τη φιλανθρωπία και την ενεργή συμμετοχή στις εθνικές κρίσεις, στη βάση του ρόλου της μητέρας και αυτού της δασκάλας.
Προς το τέλος αυτής της περιόδου αρχίζει να τίθεται το ζήτημα που θα δώσει τον τόνο στη φεμινιστική κίνηση της επόμενης περιόδου, του Μεσοπολέμου: η διεκδίκηση της ψήφου για τις γυναίκες.
Σε χώρους που ιδρύονται τώρα, το Σύνδεσμο για τα Δικαιώματα της γυναίκας (1920), το Εθνικό Συμβούλιο των Ελληνίδων (1919), το Σοσιαλιστικό Όμιλο Γυναικών (1919) ή άλλους ιδρυμένους νωρίτερα, όπως το Λύκειο Ελληνίδων (ιδρυμένο το 1911), θα οργανωθούν οι φεμινίστριες του μεσοπολέμου, οι οποίες θα αναπτύξουν έντονη δραστηριότητα, ανάμεσα βέβαια σε καθοριστικές διαφωνίες, με αντικείμενο το είδος, την ποιότητα και τους όρους της γυναικείας πολιτικής συμμετοχής.