Ο πόλεμος του Aξονα εναντίον της Ελλάδος

Στο διάστημα από τον Οκτώβριο του 1940 έως το Μάιο του 1941 η ελληνική ηγεσία κλήθηκε να τοποθετηθεί απέναντι σε κρίσιμα διλήμματα που αφορούσαν την υποταγή ή την αντίδρασή της στον επεκτατισμό που εκπροσωπούσαν οι Δυνάμεις του 'Αξονα. Η Ελλάδα, παρά την τυπική ουδετερότητά της προς τους εμπολέμους, τέθηκε -εκτός των άλλων- στο ιταλικό στόχαστρο, στο βαθμό που θεωρήθηκε ότι μπορούσε δυνητικά να αξιοποιηθεί ως βάση από τη Βρετανία προκειμένου να πληγεί η μητροπολιτική Ιταλία και η θέση της στο Αιγαίο (Δωδεκάνησα).

Η γερμανική επίθεση αναλήφθηκε αφενός ως ενίσχυση της Ιταλίας που είχε περιέλθει σε δεινή θέση και αφετέρου αποτελούσε μέρος μιας ευρύτερης αναδιοργάνωσης της περιοχής σχετιζόμενης με την στρατηγική κάλυψη του εγχειρήματος της επικείμενης εισβολής στη Σοβιετική Ένωση. Ο άνισος αγώνας έληξε με την επικράτηση του φασιστικού Αξονα, που όμως υποχρεώθηκε να καταβάλλει δυσανάλογα μεγάλες απώλειες λόγω της σθεναρής ελληνικής αντίστασης στις διάφορες φάσεις της σύρραξης (αποκορύφωμα η μάχη της Κρήτης). Η χώρα περιήλθε σε τριπλή ξένη κατοχή (γερμανική, ιταλική και βουλγαρική), αλλά στην επόμενη τετραετία ούτε η νόμιμη κυβέρνηση (που κατέφυγε τελικά στην Αίγυπτο), ούτε η συντριπτική πλειοψηφία του λαού αποδέχτηκε τη δυσμενή συγκυρία.