Η περίοδος της Κατοχής

Η περίοδος από τον Ιούνιο του 1941 ως την τελική απελευθέρωση της χώρας τον Οκτώβριο του 1944 χαρακτηρίστηκε από δύο παράλληλες καταστάσεις που έμελλε να παίξουν αποφασιστικό ρόλο στη διαμόρφωση της φυσιογνωμίας και της ιστορίας της μεταπολεμικής Ελλάδας.

Από τη μία πλευρά, η επίσημη ελληνική κυβέρνηση και ο βασιλιάς Γεώργιος Β', μαζί με επίλεκτες μονάδες του ελληνικού στρατού, κατεύθυναν την ελληνική εξωτερική πολιτική από την Αλεξάνδρεια. Από την άλλη πλευρά, από τις αρχές του καλοκαιριού δημιουργήθηκαν οι πρώτοι πυρήνες αντίστασης στη γερμανοϊταλική κατοχή της Ελλάδας, φαινόμενο που επρόκειτο να αποκτήσει σημαντικές διαστάσεις τα επόμενα χρόνια της Κατοχής.

Ενώ η εξόριστη ελληνική κυβέρνηση επικέντρωσε την προσοχή της στην αρωγή των συμμαχικών δυνάμεων στη βόρεια Αφρική και στη διαμόρφωση επίσημων αιτημάτων για την εδαφική ανασυγκρότηση της χώρας μετά τον πόλεμο, οι αντιστασιακές ομάδες στο ελληνικό έδαφος προσπάθησαν να υπονομεύσουν τις κατοχικές δυνάμεις με την οργάνωση αντάρτικων ομάδων και την ανάληψη στρατιωτικών επιχειρήσεων περιορισμένης εμβέλειας.