Στα 1859-60 διενεργήθηκε στην πόλη των Iωαννίνων απογραφή των κατοίκων, καταγραφή της ακίνητης περιουσίας και εκτίμηση των εσόδων που προέρχονταν από τις βιοτεχνικές και εμπορικές επιχειρήσεις. Eπρόκειτο για μια προσπάθεια αποτύπωσης των πληθυσμιακών και παραγωγικών μεγεθών, η οποία θα χρησίμευε ως βάση για την αντικατάσταση του μακτού (maktu), ενός πάγιου ποσού που αντιπροσώπευε τη φορολογική επιβάρυνση της πόλης, από το φόρο ακίνητης περιουσίας και από το φόρο εισοδήματος εμποροβιοτεχνών, οι οποίοι υπολογίζονταν από τους εκτιμητές ατομικά για τον κάθε φορολογούμενο. Η μεταρρύθμιση του 1860 από τη μια έθιξε τα κεκτημένα της κοινότητας ως θεσμού, καθώς ο τρόπος καθορισμού του φόρου ανά φορολογούμενο ελαχιστοποιούσε τη δυνατότητα ανακατανομής του συνολικού βάρους, μιας από τις ζωτικής σημασίας αρμοδιότητες της κοινότητας. Aπό την άλλη έπληξε κυρίως τους οικονομικά ισχυρούς, μια που η αναλογία εισοδήματος και φόρου διαμορφώθηκε με μεγαλύτερη ακρίβεια.

Όταν στα 1859-60 έγινε προσπάθεια να εφαρμοστεί και στα Ιωάννινα η νέα φορολογική πολιτική, σύμφωνα με το Τανζιμάτ, προκλήθηκαν συντονισμένες αντιδράσεις από κάθε θρησκευτική μερίδα της πόλης.

Η συλλογική δράση οργανώθηκε κοινοτικά και κατέληξε στην αποστολή συλλογικών αιτήσεων προς το σουλτάνο και τον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως εκ μέρους όλων των θρησκευτικών ομάδων του πληθυσμού. Oι κάτοικοι διεκτραγωδούσαν με κάποια δόση υπερβολής την κατάστασή τους και ζητούσαν να εξαιρεθεί η πόλη από τη φορολογική μεταρρύθμιση. Aν και οι προσπάθειες αυτές δεν είχαν αποτέλεσμα, είναι ενδεικτικές για τις επιλογές και τις δυνατότητες της οργανωμένης κοινοτικά συλλογικής δράσης που επιζητούσε να υπερασπίσει τα κεκτημένα της. Η κοινότητα από τη μια χρησιμοποίησε για τους σκοπούς της τις ιεραρχίες του συστήματος του μιλέτ ζητώντας τη μεσολάβηση του Πατριάρχη και από την άλλη συνέπραξε με τους μουσουλμάνους και τους Eβραίους της πόλης στην αποστολή αίτησης στο σουλτάνο. Μάλιστα το 1862 απεστάλη στην πρωτεύουσα μια επιτροπή αποτελούμενη από εκπροσώπους όλων των θρησκευτικών κοινοτήτων της πόλης με σκοπό να εκθέσει στη σουλτανική αρχή τα παράπονα των κατοίκων σχετικά με το νέο τρόπο φορολόγησης. Oι χριστιανοί Γιαννιώτες, δρώντας άλλοτε ανεξάρτητα και άλλοτε σε συνεργασία με τις άλλες θρησκευτικές κοινότητες αλλά πάντα στο πλαίσιο μηχανισμών και ιεραρχιών αναγνωρισμένων και νομιμοποιημένων από την κρατική εξουσία, προσπάθησαν να μεγιστοποιήσουν τις πιθανότητες επιτυχίας του διαβήματος.