Οι επιδράσεις της Σχολής του Μονάχου είναι σταθερά κυρίαρχες στην ελληνική ζωγραφική της περιόδου,

αλλά η επιλογή όλο και περισσότερων ελλήνων καλλιτεχνών να σπουδάζουν στο Παρίσι διευκολύνει την εισαγωγή των διδαγμάτων της γαλλικής τέχνης στην Ελλάδα.

Στο τέλος του αιώνα ο ιμπρεσιονισμός έχει ήδη φτάσει με κάποια καθυστέρηση στην Ελλάδα. Είναι το πρώτο καλλιτεχνικό ρεύμα που θα προκαλέσει το κατεστημένο και θα επιχειρήσει να σπάσει τα δεσμά του ακαδημαϊσμού. Αυτοί που θα αναδειχθούν κορυφαίοι και θα επεξεργαστούν με γνώση και απόλυτη συνείδηση τις αρχές του, για να προχωρήσουν σε επαναστατικές επιδιώξεις είναι οι Κωνσταντίνος Παρθένης, Κωνσταντίνος Μαλέας και ο Γιώργος Μπουζιάνης που παρουσιάστηκαν γύρω στα 1909, για να επιβάλλουν τις νέες τάσεις όλο και περισσότερο την επόμενη περίοδο.

Σημαντικοί καλλιτέχνες που συνεχίζουν το έργο τους σε αυτή την περίοδο και άλλοι που τώρα εγκαινιάζουν την καλλιτεχνική τους πορεία είναι οι Γεώργιος Ιακωβίδης, Συμεών Σαββίδης, Παύλος Μαθιόπουλος, Θάλεια Φλωρά-Καραβία, Σοφία Λασκαρίδου, Νικόλαος Οθωναίος, Νικόλαος Δραγούμης, Γεώργιος Χατζόπουλος, Νικόλαος Λύτρας, Στέλλιος Μηλιάδης, Μιχαήλ Οικονόμου, ο Θεόφραστος Τριανταφυλλίδης.
O Παύλος Μαθιόπουλος είναι ο ζωγράφος που εξέφρασε στη ζωγραφική το πνεύμα της belle epoque. Φορέας των στοιχείων του art nouveau, διαμόρφωσε το γούστο της αστικής τάξης που ζούσε στο ρυθμό της belle epoque.

Το 1917 δημιουργείται κυρίως από ζωγράφους της τελευταίας γενιάς του 19ου αιώνα η "Ομάδα Τέχνης", ανάλογη με αντίστοιχες ευρωπαϊκές καλλιτεχνικές κινήσεις και με στόχο την αποδέσμευση της τέχνης από τους καθιερωμένους τύπους και τα ακαδημαϊκά χαρακτηριστικά. Διαλύθηκε δύο χρόνια αργότερα, αλλά είναι ενδεικτική της μεταβατικής περιόδου που διανύει η ελληνική ζωγραφική.