Τα χρόνια 1900-20 σημειώνεται μια σημαντική ανάπτυξη της ελληνικής φωτογραφίας και διατυπώνονται προβληματισμοί που αφορούν την αισθητική της φωτογραφίας και τη χειραφέτησή της ως καλλιτεχνικής δημιουργίας.

Έτσι, το 1902 στο καλλιτεχνικό περιοδικό Πινακοθήκη δημοσιεύεται το πρώτο άρθρο (Κωνσταντίνου Κόνσολα, Η φωτογραφική τέχνη) που δεν έχει τεχνικό περιεχόμενο, αλλά ασχολείται με τη φωτογραφία ως τέχνη. Διαμορφώνονται νέες αισθητικές αντιλήψεις που αποκαλύπτουν άμεση ενημέρωση στην Ελλάδα για τις σύγχρονες φωτογραφικές τάσεις της εποχής, ενώ Έλληνες φωτογράφοι συμμετέχουν σε διεθνείς εκθέσεις. Οπωσδήποτε όμως κυρίαρχη θα παραμείνει η επιλογή των στημένων παραδοσιακών πλαισίων. Το 1903 εκδίδεται το πρώτο τεχνικό φωτογραφικό βιβλίο στην Ελλάδα, του Β.Δ. Ραπτόπουλου, Φωτογραφία ήτοι πρακτική μέθοδος προς εκμάθησιν της φωτογραφικής τέχνης μεθ' όλων των κλάδων της, ενώ το 1907, η Εικονογραφημένη (μηνιαίο περιοδικό με φωτορεπορτάζ) εκτυπώνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα έγχρωμη φωτογραφία.

Ιδιαίτερα άνθισε το πολεμικό φωτορεπορτάζ στις συνθήκες των Βαλκανικών Πολέμων. Από τον πολυφωτογραφισμένο -για πρώτη φορά σε τέτοια έκταση- πόλεμο έχουμε εκτός από τις στημένες στατικές φωτογραφίες και εικόνες ρεαλιστικής δράσης. Οι περισσότεροι φωτογράφοι παραμένουν άγνωστοι. Προφανώς επρόκειτο για στρατιώτες και αξιωματικούς που είχαν μαζί τους φωτογραφική μηχανή. Ήταν βέβαια και επαγγελματίες. Εξαιρετικό ήταν το Πανόραμα του Πολέμου 1912-1913, έκδοση του Α. Κωνσταντινίδη, φωτογράφου και τσιγκογράφου.
Τη Μικρασιατική Εκστρατεία ως την Καταστροφή της Σμύρνης κάλυψε κυρίως ο μικρασιάτης ζωγράφος Γιώργος Προκοπίου τόσο ως φωτογράφος όσο και ως κινηματογραφιστής. Με τη βοήθεια του γάλλου προξένου φυγαδεύτηκαν μυστικά τα κιβώτια με τις ταινίες και τους πίνακές του, ενώ ο ίδιος θα κατορθώσει να δραπετεύσει από τις τούρκικες φυλακές,

όπου ήταν κλεισμένος και καταδικασμένος σε θάνατο, και να φτάσει στην Ελλάδα τα Χριστούγεννα του 1922.

Το 1916 ιδρύεται ο Σύνδεσμος Ελλήνων Φωτογράφων (Σ.Ε.Φ), ενώ την προστασία της φωτογραφικής δημιουργίας προβλέπει, πρωτοποριακά για την εποχή, ο Νόμος "περί πνευματικής ιδιοκτησίας" του 1920. Το 1920 υπήρχαν 46 φωτογραφεία στην Αθήνα και 7 στον Πειραιά. Το 1912-13 εμφανίζονται οι πρώτοι υπαίθριοι φωτογράφοι με τη χαρακτηριστική ξύλινη (αργότερα έντονα διακοσμημένη) μηχανή πάνω σε τρίποδα που εκτύπωναν σε λίγα λεπτά. Το 1920 υπήρχαν 250 τέτοιοι υπαίθριοι φωτογράφοι. Προς το τέλος της εικοσαετίας του 1920 εμφανίστηκε και ο θεσμός της "εβδομαδιαίας" φωτογραφίας σε στούντιο, συνήθως καλλιτεχνικά πορτρέτα, που παραδίδονταν στον πελάτη σε μια εβδομάδα, χρόνο που χρειαζόταν ο φωτογράφος για να εμφανίσει και να επιμεληθεί τη φωτογραφία. Σπουδαίοι φωτογράφοι της εποχής ήταν οι: Σπύρος Κοκόλης, Επαμεινώνδας Ξανθόπουλος, Αντώνης Μηλιώνης, Αναστάσιος Γαζιάδης και άλλοι, όχι μόνο στην Αθήνα αλλά και σε άλλα ελληνικά κέντρα, στη Μικρά Ασία, την Αίγυπτο και αλλού. "Σκαπανείς του κινηματογράφου στα Βαλκάνια" υπήρξαν οι ηπειρώτες αδελφοί Γιάννης και Μιλτιάδης Μανάκης. Στην Ελλάδα η πρώτη κινηματογραφική εταιρεία ιδρύθηκε το 1916 από το Δήμο Βρατσάνο, η "Άστυ Φιλμ", που παρήγαγε ταινίες επικαίρων.