Ω πάλεμά μου με το Χρόνο!
Ελληνικοί αιώνες, σκόρπιοι σπόνδυλοι μιας Δωρικής κολόνας
που γκρεμίστη απ' αναπάντεχους σεισμούς
στη γη!
πώς θα μπορέσω να σας σηκώσω πάλι
στο ίδιο μυστικό αξόνι,
αγνάντια από τον ήλιο.
για να βρίσκει πάντα ο ήλιος πρώτος,
πρώτο
το στερνό;
Ω Πύθιε Νόμε!
Πώς θε να Σ' ακούσω,
πώς θα στρηριχτώ σ' Εσέ
για τον Τιτάνιο άθλο;
Πώς θε να Σε βρω;
Σκυφτός απάνω στη μελέτη
και στα ερείπια;
Όχι, όχι!
Απάνω μου μονάχα!
Μέσα μου μονάχα!
Έτσι όπως κρατώ τους σπόνδυλους
της ίδιας ραχοκοκαλιάς μου
για να στέκω ορθός μπροστά στη Μοίρα με την ίδια μου τη Βούληση
έτσι, έτσι μοναχά θε να Σε βρω βαθιά μου, ω Πύθιε Νόμε
που θε να σηκώσεις στο ίδιο αξόνι
τους Ελληνικούς αιώνες
σκόρπιους σπόνδυλους της Δωρικής κολόνας
που γκρεμίστη απ' αναπάντεχους σεισμούς στη γη!
Καθώς την ίδια ραχοκοκαλιά μου
με τον ίδιο μου το μόχτο
με την πνοή της θέλησής μου μοναχά!
Ω Ιστορία!
κομμάτι μόνο της γιγάντιας μελωδίας
που βουίζει μες στα βάθη των φλεβών μου,
ακατανίκητος ρυθμός και ωκεανός!
Βαθιά μου μόνο
θ' αναστήσω τη σβησμένη σου Αρμονία
ακαταδούλωτη κι αντιδονούσα
μέσα στο αίμα μου
το μυστικό σου ασώπαστο παλμό!
Βαθιά μου
και μες στην ανεύφραντη του λαού μου ανάσα
θε να πιω τ' αντίψυχο του Χάρου
για να στήσω αντίκορμο το πνέμα μου
στον ξεπεσμό!
Για να φωνάξω, αργατολόγος,
τους σκαφτιάδες, τους σποριθάδες
για τη νέα, που καρτερεί
τ' αστάχυαστό μου χώμα,
αρχοσπορά!
Για να το ιδώ και πάλι
όχι πια όραμα, μα ζωή, καρπό κι αλήθεια
μπρος στα μάτια μου
το μυστικό Ελευσίνιο Στάχυ,
πιο μεγάλο, πιο μεστό απ' το στάχυ του Απελλή,
που απάνω του πιθώνονταν βαρύ ένα περιστέρι,
που το' κράτει εκείνο ωστόσο αλύγιστο κι ορτό!
Και για να σκύψω, τέλος,
Ιεροφάντης,
και να το θερίσω σιωπηλός,
και να το υψώσω ανάμεσα απ' ολόκληρο το λαό,
το Λαό-Ανθρωπότητα,
αρραβώνα του καινούργιου,
νικητήριου πλέον Απόλλωνα,
πάνω απ' το Φίδι-Χρόνο,
του ανοιχτού αβασίλευτού σου αιώνα,
του καινούργιου σου αρραβώνα,
ω Ελλάδα, με τη Ζωή!
Α. Σικελιανός, Λυρικός Βίος, τ. Γ', Αθήνα, Ίκαρος, 1976, σ. 237-239.
|
