"Ο Παρθένης (1878-1967), στις πρώιμες προσπάθειές του σε διάφορες θεματογραφικές περιοχές,

και κυρίως με τα έργα της ώριμης και όψιμης φάσης της καλλιτεχνικής του δημιουργίας, εισάγει νέα στοιχεία τα οποία επιτρέπουν όχι μόνο την ένταξη της ελληνικής ζωγραφικής στη σύγχρονη τέχνη, αλλά και την υπέρβαση μερικών από τους τύπους της. Η καλλιτεχνική του δημιουργία ολοκληρώνει την υπέρβαση των συντηρητικών τάσεων και των ακαδημαϊκών τύπων και εγκαινιάζει μερικές από τις πιο τολμηρές αναζητήσεις της περιόδου που θα ακολουθήσει. Αυτό σημειώνεται σε όλες τις θεματικές περιοχές με τις οποίες απασχολείται, και ιδιαίτερα στα ιστορικά, θρησκευτικά, μυθολογικά και αλληγορικά του έργα, στα οποία επιβάλλεται για πρώτη φορά σε τέτοια έκταση, η μορφοπλαστική ελευθερία στην ελληνική τέχνη.

Ό,τι έχουμε με τον Παρθένη στα ιστορικά, θρησκευτικά, μυθολογικά και αλληγορικά θέματα, το έχουμε στην τοπιογραφία με τον Μαλέα (1879-1928). Ζωγράφος του φυσικού χώρου, δεν περιορίζεται ποτέ στην αναφορά της οπτικής πραγματικότητας, αλλά προχωρεί στην προσωπική ερμηνεία της

και αυτή βασίζεται στον τονισμό του ρόλου των χρωματικών αξιών και τη σχηματοποίηση των μορφών, την έμφαση στα δομικά χαρακτηριστικά του θέματος και την εσωτερικότητα του συνόλου. Έτσι, ο Μαλέας κατορθώνει να δώσει μια μεταμόρφωση ουσιαστικά του θέματος με την επιβολή των δομικών σχέσεων και των λειτουργικών νόμων, που μεταφέρονται σε εκφραστικές αξίες, οι οποίες παρασύρουν το θεατή. με τη σχηματοποίηση και την αυστηρή τεκτονική οργάνωση, την ελευθερία των μορφών και το ρόλο του χρώματος , τα τοπία μεταφέρουν κάτι από τον εσωτερικό ρυθμό και την εκφραστική αλήθεια του φυσικού χώρου στο θεατή".

Χρ. Χρήστου, Η ζωγραφική τον 20ό αιώνα, στο Ελληνική Τέχνη, Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1994, σ. 13.