καμωμένη από στάλες αίμα μου, που σημαδεύει την πορεία μου ανάμεσα στους
ανθρώπους, στα πάθη και στις ιδέες. κάθε άνθρωπος άξιος να λέγεται γιος
του ανθρώπου σηκώνει το σταυρό του κι ανεβαίνει το Γολγοθά του πολλοί,
οι πιο πολλοί, φτάνουν στο πρώτο, στο δεύτερο σκαλοπάτι, λαχανιάζουν, σωριάζουνται
στη μέση της πορείας και σε φτάνουν στην κορφή του Γολγοθά-θέλω να πω στην
κορφή του χρέους τους-να σταυρωθούν, ν' αναστηθούν, και να σώσουν την ψυχή
τους. Λιποψυχούν, φοβούνται να σταυρωθούν, και δεν ξέρουν πως η σταύρωση
είναι ο μόνος δρόμος της ανάστασης άλλον δεν έχει.
Τέσσερα στάθηκαν τ' αποφασιστικά σκαλοπάτια στο ανηφόρισμά μου, και το
καθένα φέρνει ένα ιερό όνομα: Χριστός, Βούδας, Λένιν, Οδυσσέας. Αυτή την
αιματηρή πορεία μου, από τη μια από τις μεγάλες αυτές ψυχές στην άλλη,
τώρα που ο ήλιος βασιλέυει, μάχουμαι στο Οδοιπορικό μου ετούτο να σημαδέψω
έναν άνθρωπο ν' ανεβαίνει, με την ψυχή στο στόμα, το κακοτράχαλο βουνό
της μοίρας του. Αλάκερη η ψυχή μου μια Κραυγή κι όλο μου το Έργο, το σχόλιο
στην Κραυγή αυτή.
Μια λέξη πάντα, σε όλη μου τη ζωή, με τυραννούσε και με μαστίγωνε η λέξη
Ανήφορος τον ανήφορο αυτόν θα 'θελα εδώ, με αλήθεια μαζί και φαντασία,
να παραστήσω και τις κόκκινες πατημασιές που αφήκε το ανηφόρισμά μου. [...]Φωνάζω
τη μνήμη να θυμηθεί, περιμαζώνω από τον αέρα τη ζωή μου, στέκουμαι σα στρατιώτης
μπροστά στο στρατηγό και κάνω την Αναφορά μου στον Γκρέκο γιατί αυτός είναι
ζυμωμένος από το ίδιο κρητικό χώμα με μένα, και καλύτερα απ' όλους τους
αγωνιστές που ζουν ή που έχουν ζήσει μπορεί να με νιώσει. Δεν αφήκε κι
αυτός την ίδια κόκκινη γραμμή απάνω στις πέτρες;
Ν. Καζαντζάκης, Αναφορά στον Γκρέκο, Αθήνα, Ελένη Καζαντζάκη,
1962, σ. 15-16.
|
 |
