Η απελευθέρωση της κατεχόμενης Ευρώπης

Με την απόβαση των συμμαχικών δυνάμεων στη Σικελία το καλοκαίρι του 1943, την ανακωχή με την Ιταλία λίγο αργότερα και τη δεύτερη απόβαση στη Νορμανδία το 1944, οι γερμανικές δυνάμεις αναγκάστηκαν να φέρουν το βάρος ενός τεράστιου πολέμου δίχως ουσιαστικά συμμάχους. Οι ανάγκες του πολέμου με τη Σοβιετική Ένωση είχαν δραματικά αυξηθεί το 1942-43 με την έναρξη της ρωσικής αντεπίθεσης, την υποχώρηση της Wehrmacht και τις τραγικές απώλειες σε έμψυχο και στρατιωτικό υλικό. Η Γερμανία ήταν υποχρεωμένη να κρατά το ανατολικό μέτωπο, να διατηρεί τον έλεγχο του βόρειου τμήματος της Ιταλίας (όπου είχε τοποθετήσει το Mussolini επικεφαλής ενός ψευδοκράτους- προτεκτοράτου στη Γερμανία), να πολεμά τις συμμαχικές δυνάμεις στη δυτική Ευρώπη και να διατηρεί σημαντικές δυνάμεις για τον έλεγχο των Βαλκανίων ενάντια στις εξαιρετικά ευέλικτες και αποτελεσματικές τακτικές των αντιστασιακών ομάδων στη Γιουγκοσλαβία και την Ελλάδα.

Με δεδομένη την κατάρρευση της γερμανικής στρατιωτικής παρουσίας στην Ευρώπη, η αποχώρηση των γερμανικών δυνάμεων από τα Βαλκάνια ήταν ζήτημα λίγου πλέον χρόνου. Από το καλοκαίρι του 1944 η προστασία του ίδιου του γερμανικού εδάφους από πιθανή εισβολή εξ ανατολών και εξ δυσμών απέκτησε πλήρη προτεραιότητα στον αμυντικό σχεδιασμό της Wehrmacht.