 |
|
 |
 ρωταρχικός
στόχος της εξωτερικής πολιτικής του
Θεόδωρου Α'
ήταν η αύξηση των ορίων
της αυτοκρατορίας της Νίκαιας εις βάρος των Λατίνων, αλλά και των Τούρκων
στη Μικρά Ασία
και κατ' επέκταση η ανακατάληψη της Κωνσταντινούπολης, που
από το 1204 βρισκόταν στα χέρια των Δυτικών. Στην επίτευξη λοιπόν αυτού
του στόχου επικεντρώθηκαν όλες οι επιχειρήσεις του Θεόδωρου.
Μετά τη συντριβή
των Λατίνων στην Αδριανούπολη και τη σύλληψη του αυτοκράτορα
Βαλδουίνου
τον Απρίλιο του 1205, ο Θεόδωρος Α' κατάφερε να διώξει τους Φράγκους από
τη Μικρά Ασία. Ο
Ερρίκος
όμως που διαδέχτηκε το Βαλδουίνο στο αυτοκρατορικό
αξίωμα αποκατέστησε σε μεγάλο βαθμό τη λατινική κυριαρχία στη Θράκη και
ανέλαβε πάλι εκστρατεία στη Μικρά Ασία το 1206. Με τη μεσολάβηση μάλιστα
της Βενετίας οι Λατίνοι ανέλαβαν δράση από κοινού με τους Τούρκους του
Ικονίου εναντίον του Θεόδωρου.
Ο Λάσκαρης έχοντας με το μέρος του μόνο
το βασιλιά της Μικρής Αρμενίας Λέοντα (1198/9-1219) κατάφερε να νικήσει
το σουλτάνο του Ικονίου την άνοιξη του 1211 στην Αντιόχεια του Μαιάνδρου.
Λίγο αργότερα όμως, στις 15 Οκτωβρίου 1211, ηττήθηκε από τις δυνάμεις
του Ερρίκου στη μάχη του ποταμού Ρυνδακού. Οι αψιμαχίες Λατίνων-Βυζαντινών
συνεχίστηκαν και επειδή και οι δύο παρατάξεις είχαν εξαντληθεί αποφάσισαν
να συνάψουν τελικά ειρήνη. Υπέγραψαν έτσι στα τέλη του 1214 τη συνθήκη
του Νυμφαίου, η οποία καθόριζε τα σύνορα ανάμεσα στη βυζαντινή και τη λατινική
αυτοκρατορία. Οι Λατίνοι περιορίστηκαν στη ΒΔ γωνιά της Μικράς Ασίας μέχρι
το Αδραμύττιο και η υπόλοιπη περιοχή ως τα σύνορα με τους
Σελτζούκους
έμεινε στην κατοχή των Βυζαντινών της Νίκαιας. Η συνθήκη του Νυμφαίου
σήμαινε την αναγνώριση του status quo από τις δύο αυτοκρατορίες και την
έναρξη μιας περιόδου σταθερότητας για την αυτοκρατορία της Νίκαιας, που
ολοκλήρωσε επιπλέον την κυριαρχία της στην Παφλαγονία των
Μεγάλων Κομνηνών.
|
