 |
|
 |
Διοίκηση-Άμυνα
 αρακτηριστικό
της διοίκησης της αυτοκρατορίας ήταν η απλοποίηση της λειτουργίας των
δημόσιων υπηρεσιών. Παράλληλα, στην περίοδο αυτή συντελέστηκαν και οι τελευταίες
αλλαγές στην αυλική ιεραρχία.
Στον τομέα της κεντρικής διοίκησης κυριαρχεί ο
μεσάζων
που εκτελούσε καθήκοντα πρωθυπουργού και συμβούλου του αυτοκράτορα. Τα
οικονομικά του κράτους φαίνεται πως έλεγχε ο
μέγας λογοθέτης,
ενώ ο
πρωτοβεστιάριος
τον αυτοκρατορικό και δημόσιο θησαυρό. Οι ανώτατοι
κρατικοί υπάλληλοι αναλάμβαναν δικαστικές αρμοδιότητες. Υπεράνω όλων όμως
ως εκφραστής της πολιτικής ιδεολογίας των Βυζαντινών βρισκόταν ο αυτοκράτορας,
η έδρα του οποίου ήταν και το ανώτατο δικαστήριο του κράτους. Στον τομέα
της επαρχιακής διοίκησης η αυτοκρατορία χωρίστηκε σε στρατιωτικές-διοικητικές
περιφέρειες υπό το γενικό έλεγχο του
δούκα,
του ανώτατου στρατιωτικού
άρχοντα. Την τοπική άμυνα εξασφάλιζαν οι αυτόχθονες πληθυσμοί, αποδέκτες
των στρατιωτικών προνοιών. Για τις εκστρατείες του ωστόσο ο Θεόδωρος
Α' στηρίχτηκε σε μόνιμο μισθοφορικό στρατό από λατίνους κυρίως στρατιώτες,
τακτική που ακολούθησαν όλοι οι αυτοκράτορες της Νίκαιας. Παράλληλα με
το στρατό ο Θεόδωρος Α' προχώρησε και στη δημιουργία στόλου. Το μέγεθός
του δεν του επέτρεπε φυσικά να αναμετρηθεί με τον υπέρτερο βενετικό στόλο,
μπόρεσε ωστόσο να παίξει σημαντικό ρόλο στις επεκτατικές επιχειρήσεις
του Λάσκαρη στις γειτονικές περιοχές της Μικράς Ασίας.
Δες επίσης : για την πρόνοια
|
