Θεόδωρος Μετοχίτης

Θεόδωρος Mετοχίτης ήταν ένας από τους σπουδαιότερους βυζαντινούς συγγραφείς και ο μεγαλύτερος βυζαντινός πρόδρομος της Aναγέννησης του 15ου αιώνα. Γεννήθηκε στη Νίκαια της Βιθυνίας γύρω στο 1260/61. Μετά την "εγκύκλιο παιδεία", στα είκοσί του χρόνια, μπήκε στην υπηρεσία του αυτοκράτορα Ανδρόνικου Β' Παλαιολόγου στην Κωνσταντινούπολη. Μετά από αποστολές στην Κύπρο, τη Σερβία, τη Θεσσαλονίκη και αλλού, που του ανατέθηκαν ως διπλωμάτη, κατέλαβε διαδοχικά τα δημόσια αξιώματα του λογοθέτη των οικειακών, λογοθέτη των αγελών και παραδυναστεύοντος. Τέλος, από το 1304 ως το 1321 έγινε λογοθέτης του γενικού ή μέγας λογοθέτης, κατέλαβε δηλαδή τον υψηλότερο τίτλο στη βυζαντινή διοίκηση. Η σταδιοδρομία του διακόπηκε με την εκθρόνιση του Ανδρόνικου Β' Παλαιολόγο και αργότερα τον εξορισμό του Μετοχίτη στο Διδυμότειχο από τον Ανδρόνικο Γ' Παλαιολόγο. Πέθανε το 1332 στην αγαπημένη του Μονή της Χώρας στην Κωνσταντινούπολη, την οποία είχε ο ίδιος ανακαινίσει και καταστήσει χώρο μελέτης και ησυχαστήριο. Το έργο που άφησε είναι εξαιρετικά πλούσιο. Περιλαμβάνει ρητορικά έργα (βασιλικούς επαίνους και δύο λόγους), δύο συγγράμματα αστρονομίας και μια έμμετρη "φιλολογική διαθήκη". Τα κυριότερα, όμως, έργα του είναι τα 20 ποιήματά του και μια συλλογή από κείμενα φιλοσοφικού ενδιαφέροντος τα οποία ο ίδιος συγκέντρωσε στον τόμο Υπομνηματισμοί και σημειώσεις γνωμικαί. Η τελευταία συλλογή περιλαμβάνει και σχόλια σε έργα του Αριστοτέλη τα οποία αποτελούν το εκτενέστερο έργο σχολιασμού της αριστοτελικής φιλοσοφίας που έχουμε από την Ύστερη Βυζαντινή περίοδο.