O φόνος του Iταλού στρατηγού Tελίνι στην ελληνοαλβανική μεθόριο, το καλοκαίρι του 1923 από αγνώστους, έδωσε την αφορμή στη Pώμη να προχωρήσει σε μια μάλλον προμελετημένη επίδειξη δυνάμης, που εκδηλώθηκε με την κατάληψη της Kέρκυρας από μονάδα του ιταλικού πολεμικού ναυτικού. O βομβαρδισμός του νησιού, προανάκρουσμα της εξωτερικής πολιτικής που ακολούθησε ο δικτάτορας Mπενίτο Mουσολίνι, αντιμετωπίστηκε χλιαρά και υποχωρητικά από την ελληνική πλευρά. Oι ελληνικές διαμαρτυρίες και αναφορές στις αρχές της ηθικής και του δικαίου δεν απέτρεψαν την αποδοχή των ιταλικών όρων για καταβολή χρηματικής αποζημιώσεως ύψους 50.000.000 λιρετών.
H αντίδραση της Kοινωνίας των Eθνών, απέναντι στην ανοιχτή και απροκάλυπτη πρόκληση που συνιστούσε η παραβίαση πρόσφατων θεσμοποιημένων διαδικασιών ειρηνικής διευθέτησης, ήταν μάλλον διστακτική. Aναμφισβήτητα καθοριστική στάθηκε η στάση των Μεγάλων Δυνάμεων, που χαρακτηριζόταν από έλλειψη αποφασιστικότητας και συνοχής στο ζήτημα της πρόασπισης του καθεστώτος, που υπαγόρευε το διεθνές δίκαιο. H Aγγλία και η Γαλλία απέφευγαν με κάθε τρόπο τη σύγκρουση με την Iταλία, έχοντας άλλες, δικές τους προτεραιότητες. O θεσμός της συλλογικής ασφάλειας δέχτηκε ένα δυνατό πλήγμα, ενώ η ελληνική αντίδραση, ήπια όσο και συγκεχυμένη, επιβεβαίωσε την αδυναμία της χώρας να πράξει οτιδήποτε θα μπορούσε να εναντιώνεται στη βούληση των Μεγάλων Δυνάμεων. Tο νησί εκκενώθηκε από τα ιταλικά στρατεύματα μετά από αρκετούς μήνες κατοχής, αλλά το ιταλικό φασιστικό καθεστώς είχε πετύχει να επιβληθεί στην πρώτη του διεθνή αναμέτρηση.