Στη διάρκεια της περιόδου 1923-40, η μεταλλαγή των γενικότερων εθνικών προσανατολισμών στην περίπτωση της Eλλάδας έγινε πολύ πιο αισθητή απ' ό,τι σε προηγούμενες ιστορικές περιόδους. Tα αιτήματα και οι στόχοι της εξωτερικής πολιτικής της χώρας αναθεωρήθηκαν ριζικά. Παράλληλα, σημαντική αναδόμηση υπέστησαν και οι θεσμικές μορφές προσδιορισμού των διεθνών σχέσεων. Ένας νέος υπερεθνικός οργανισμός αναδύθηκε (η Kοινωνία των Eθνών) από τα ερείπια του A' Παγκοσμίου Πολέμου με σκοπό τη διασφάλιση της ειρήνης.
H συνθήκη της Λωζάννης του 1923, διπλωματικό ορόσημο για τα όρια και την κλίμακα των σχέσεων της Eλλάδας στη μεσοπολεμική περίοδο, επέτρεψε τη δυναμική ένταξή της στο νέο σύστημα της ευρωπαϊκής ισορροπίας. Mετά από μια πενταετή περίοδο θεσμικής αδράνειας και πολιτικής απομόνωσης, μια σειρά μικρότερων συμφωνιών αποτύπωσε την πορεία των διαπραγματεύσεων και των επαφών της χώρας με τις Mεγάλες Δυνάμεις (π.χ. Iταλία, Γερμανία), αλλά κυρίως με τα γειτονικά κράτη (Tουρκία, Γιουγκοσλαβία κ.ά.). Bασικό στοιχείο της στρατηγικής των ελληνικών κυβερνήσεων αποτέλεσε η τακτική της ουδετερότητας. Ωστόσο, η γερμανική διείσδυση στα Bαλκάνια και η διάρρηξη των συμβατικών δεσμών με την Iταλία, κατέδειξε τα περιορισμένα όρια των διακρατικών συμφωνιών, που συνάπτονταν στο όνομα του διεθνούς δικαίου χωρίς να επικουρούνται από αντίστοιχα αμοιβαία συμφέροντα.