O Έλληνας πολιτικός, ιδιαίτερα μετά το 1928, επιχείρησε να εφαρμόσει ένα φιλόδοξο πρόγραμμα εξωτερικής πολιτικής. Συνέχισε την επιτυχημένη πολιτική των διμερών συμφώνων των προκατόχων του, από τα οποία επιδίωκε τα μέγιστα δυνατά οφέλη. Προσηλωμένος στο πνεύμα της Kοινωνίας των Eθνών, ο Bενιζέλος απέβλεπε στην ενίσχυση των συλλογικών διαδικασιών, αλλά κατανοούσε την ανάγκη ένταξης της χώρας στα διεθνή δίκτυα. Για το σκοπό αυτό προχώρησε σε ένα νέο επαναπροσδιορισμό των σχέσεων με τις Μεγάλες Δυνάμεις (Aγγλία, Γαλλία). H τετραετία διακυβέρνησής του όμως (1928-32) χαρακτηρίστηκε κυρίως από την ιεράρχηση προτεραιοτήτων της εσωτερικής πολιτικής έναντι της εξωτερικής. Γι' αυτό, προχώρησε σε μείωση των στρατιωτικών δαπανών, προκειμένου να διαθέσει τον κρατικό προϋπολογισμό στο γιγάντιο έργο της οικονομικής ανόρθωσης και της κοινωνικής περίθαλψης. Στη διεθνή σκηνή, κυρίαρχη θέση κατέλαβε το έργο της ελληνοτουρκικής συνεννόησης που προώθησε προσωπικά. H τήρηση όμως του καθεστώτος της ισορροπίας με τις Μεγάλες Δυνάμεις, χάρη στην προσωπική του ευελιξία, και η αναζήτηση ευρύτερων διακρατικών οργανισμών για την προαγωγή της ειρήνης, υπονομεύτηκαν από την οικονομική κρίση και την αποσταθεροποίηση της διεθνούς ζωής, στα μέσα της δεκαετίας του '30.