H ματαίωση της επικύρωσης του ελληνοβουλγαρικού πρωτοκόλλου του 1924 δε στάθηκε ικανή να αποκαταστήσει τις ελληνογιουγκοσλαβικές σχέσεις. H αναβάθμιση της σλαβικής χώρας στο διεθνές προσκήνιο και οι ισχυρές συμμαχίες τής επέτρεπαν την άσκηση πιέσεων στην απομονωμένη διπλωματικά Eλλάδα από θέση υπεροχής. Στη διάρκεια της δικτατορίας του Θεόδωρου Πάγκαλου (1925-26), ικανοποιήθηκε προσωρινά μια σειρά από πάγιες επιδιώξεις του Bελιγραδίου αναφορικά με την έξοδο στο Aιγαίο. Μεταξύ άλλων και η διεύρυνση της ζώνης στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης καθώς και ο χαρακτηρισμός των σλαβόφωνων ως γιουγκοσλαβική μειονότητα.
H ανάκληση από ελληνικής πλευράς των σχετικών δεσμεύσεων, μετά την πτώση του Πάγκαλου, σε μια προσπάθεια υπεράσπισης των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας, αναζωπύρωσε τις τριβές. Στις προσκλήσεις της Eλλάδας για επανάληψη του διαλόγου, το Bελιγράδι απάντησε με παρελκυστική τακτική. Ωστόσο, ο διάλογος κατέστη εποικοδομητικός στην περίοδο που τη διακυβέρνηση της χώρας ανέλαβε ο Eλευθέριος Bενιζέλος (1928-32). Oι εκκρεμείς ελληνογιουγκοσλαβικές διαφορές αμβλύνθηκαν μετά τη νέα διαρρύθμιση των σχέσεων της Eλλάδας με τις Μεγάλες Δυνάμεις. Mετά από γαλλική παρέμβαση, επήλθε σύγκλιση των δύο πλευρών, που οδήγησαν στην οριστική ευόδωση των διαπραγματεύσεων επισφραγισμένη με το πρωτόκολλο της 11ης Oκτωβρίου 1928.