Οι δάσκαλοι και οι ανώτατες σχολές

άσκαλοι ήταν οι λόγιοι της εποχής οι οποίοι έγραφαν επίσης εγχειρίδια για τους μαθητές τους και αντέγραφαν χειρόγραφα για βιοποριστικούς λόγους. Το επάγγελμα του δασκάλου θεωρούνταν πολύ σημαντικό και σεβαστό και συχνά ήταν επίσης και η αρχή μιας επιτυχημένης διοικητικής καριέρας, όπως έγινε στην περίπτωση του Γεώργιου Ακροπολίτη και του Νικηφόρου Βλεμμύδη. Εκτός από αυτούς τους δύο, οι πιο σημαντικοί από τους πάρα πολλούς γνωστούς δασκάλους αυτής της περιόδου ήταν οι Ιωάννης Πεδιάσιμος, Γρηγόριος Κύπριος, Μανουήλ Ολόβολος, Μανουήλ Μοσχόπουλος, Νείλος Καβάσιλας, Θεόδωρος Μετοχίτης, Μανουήλ Βρυέννιος, Νικηφόρος Γρηγοράς, Βαρλαάμ de Seminara, Μανουήλ Γαβαλάς, Δημήτριος Κυδώνης, Μανουήλ Χρυσολωράς, Μανουήλ Καλέκας, Ιωάννης Αργυρόπουλος, Μάρκος Ευγενικός, Γεώργιος Γεννάδιος Σχολάριος και Γεώργιος Γεμιστός Πλήθων.